Επιστρέψαμε… ήταν αναγκαίο. Αλλά ήταν μάλλον μοιραίο να
επιστρέψουμε για δεύτερη φορά κατόπιν μιας εθνικής τραγωδίας… Γεννηθήκαμε τον
Ιούλιο του 2016 μετά την εθνική κοροϊδία στην οποία δυστυχώς μετέτρεψε το «ΟΧΙ»
η σημερινή κυβέρνηση, και επιλέξαμε ύστερα από αρκετούς μήνες σιωπής, να
επανέλθουμε στον «αέρα» της Δωρίδας, ύστερα από μια ανείπωτη πύρινη καταστροφή… Για να σπάσουμε τη σιωπή της απάθειας... Γιατί κανείς δεν μπορεί να σιωπά μπροστά σε τόσο άδικο.
Ανείπωτη μεν, όχι και μη αναμενόμενη δε… Και είναι ακριβώς
αυτή η ΑΝΤΙΦΑΣΗ που μας ώθησε να επανέλθουμε. Μόνο ως χρησμός των Δελφών δεν
μπορεί να μοιάζει η τραγωδία… Την ξορκίζαμε απλά. Τον χρόνο δεν ξέραμε που θα
ξανασυμβεί, τον τόπο και τους τραγικούς πρωταγωνιστές… Γιατί ΟΛΑ τα άλλα τα
ξέραμε…
- · Ξέραμε ότι η Ραφήνα (και όχι μόνο) είναι αποτέλεσμα άναρχης δόμησης παλαιότερων καταπατημένων εκτάσεων (τα θυμάστε τα οικόπεδα της δεκαετίας του 60-70 που χρυσοπλήρωσε ο λαουτζίκος;)
- · Ξέραμε ότι στις περιοχές της Κινέτας και των Αγ. Θεοδώρων, 40 χρόνια μετά την άναρχη δόμηση (ένα τούβλο ανά γενιά, για να στεγάσει τα όνειρα των εργατών που δούλευαν στα γύρω διυλιστήρια), δεν υπήρχε δίκτυο ύδρευσης και οι άνθρωποι έπαιρναν νερό με τα βυτία…
- · Ξέραμε ότι οι περιοχές της Ανατολικής Αττικής δομήθηκαν χωρίς πολεοδομικό σχέδιο, θύματα των ρουσφετιών των δημάρχων, των «ημέτερων»… και τέλος πάντων ό,τι μπορούσαν κάνανε οι μεγαλοερβολάβοι για να μειώσουν το κόστος, να ξεφυτρώσουν σπιτάκια, να κερδίσουν και αυτοί, να βολευτούνε και οι φτωχοί (γιατί για τις παράνομες βίλες των επωνύμων που κάηκαν, μην κλαίτε… δεν θα τους λείψει τίποτα, με ρεμούλες και ρεμούλες, πάλι δικιές τους θα είναι)…
Αυτά τα ξέραμε. Και τα ξέραμε γιατί σε αυτή τη στρεβλή
νοοτροπία του «παραγοντισμού», και της ανοχής στηρίχθηκε το υδροκέφαλο κράτος
των Αθηνών την τελευταία 50ετία…
Αυτά που δεν ξέραμε -τουλάχιστον με στοιχεία-, αλλά τα
υποψιαζόμασταν και γι’ αυτό προσευχόμασταν να μην ξανασυμβεί το κακό, είναι το
μέγεθος της ανευθυνότητας όσων θα έπρεπε να αναλαμβάνουν την ευθύνη.
-
Δεν
ξέραμε τι σημαίνει στην πράξη ότι η δημόσια δαπάνη για περιπτώσεις
εκτάκτου ανάγκης είναι μόλις στο 0,35% του ΑΕΠ…. Στην πράξη καταλάβαμε ότι
σημαίνει μόλις 25 καναντέρ, πεπερασμένης
τεχνολογίας, κάποια ίσως και ανίκανα να πετάξουν.
-
Δεν ξέραμε τι σημαίνει ακριβώς, να βγαίνουν οι
προκηρύξεις για κάλυψη θέσεων δασοπυροσβεστών στα τέλη Μαΐου της σεζόν και με
κριτήρια τέτοια, ώστε οι παλαιοί και έμπειροι να αποκλείονται (γιατί δεν τους
«πληρώνεται» πείρα)… Στην πράξη καταλάβαμε ότι οι πυροσβέστες όσο ήρωες και να
είναι, όση αυταπάρνηση και εάν δείξουν, εάν δεν έχουν την εμπειρία του
συντονισμού, δεν μπορούν να πετύχουν το
ακατόρθωτο.
-
Δεν ξέραμε τι σημαίνει ακριβώς να καλούν οι
Κρατικές Αρχές σε εθελοντική κινητοποίηση.
Στην πράξη καταλάβαμε ότι σε κάθε εθελοντή δασοπυροσβέστη αντιστοιχούν
100.000 στρέμματα δάσους. (εθελοντές και όχι μόνιμοι, θου Κύριε, να τους πληρώνουμε
κιόλας!!)
-
Δεν ξέραμε στην πράξη ότι σχέδια εκκένωσης
οφείλει να έχει κάθε δήμος, αλλά οι Υπεύθυνοι Εκτάκτου Ανάγκης, αντί να είναι
οι πιο έμπειροι, είναι συνήθως αυτό που λέμε «δυσμενής μετάθεση»… (σε κάποιες
περιπτώσεις πάντως λειτούργησαν αστραπιαία, όπως με την έγκαιρη εκκένωση
αρκετών δημοτικών παιδικών κατασκηνώσεων).
-
Δεν ξέραμε τελικά στην πράξη αν είναι η Κεντρική
Κυβέρνηση που αποφασίζει για το ύψος των κονδυλίων για Έκτακτες Ανάγκες ή η
Κομισιόν (που έστησε την κυβέρνηση στον τοίχο βέβαια, αλλά όλα τα γουρούνια την
ίδια μούρη έχουν).
Αυτό για το οποίο δεν έχουμε
πλέον καμία αμφιβολία, είναι ότι από το καταστροφικό 2007, έως το 2018, όχι
μόνον δεν έχει αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο, αλλά συνεχίζει η χώρα να είναι
ανοχύρωτη πολιτεία μπροστά στις έκτακτες ανάγκες. Και το χειρότερο είναι ότι οι
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ, στο μόνο «μοντέλο» που συμφωνούν είναι να εναγκαλίζονται τις
κάμερες, να παριστάνουν τους σοκαρισμένους, να αποποιούνται κάθε ευθύνη την ώρα
που είναι οι ίδιοι που μειώνουν τα κονδύλια για καθετί χρειαζούμενο, αλλά αντ’
αυτού μπροστά στην τραγωδία βλέπουν δολιοφθορές και κρυμμένους εχθρούς και μας
καλούν να σωπάσουμε και να σεβαστούμε τον πόνο.
Τον πόνο όμως τον σέβεται αυτός ο
λαός (αλλά και οι αλληλέγγυοι μετανάστες που έσπευσαν να βοηθήσουν στην πράξη
και χωρίς φαμφάρες): περιμένοντας στην ουρά για να δώσει αίμα, συγκεντρώνοντας
-έστω και εάν ακόμη και σε αυτό δεν υπάρχει καμία τάξη και οργάνωση- είδη
πρώτης ανάγκης, ανοίγοντας το σπίτι του για όσους έμειναν άστεγοι, δίνοντας
χείρα βοηθείας και παλεύοντας το θεριό… Αυτό που δεν του πρέπει να κάνει πια
είναι να σιωπά. Πόσα καμένα καλοκαίρια θα αντέξουμε να σιωπούμε ακόμη;
ΥΓ. Δεν ξέρουμε αν θα συνεχίσετε
να διαβάζετε Ειδήσεις από το ΔΩΡΙΣ Radical. Όχι τουλάχιστον με τη μορφή που έχουν άλλα ενημερωτικά
μέσα του τόπου μας… Θα διαβάζετε σίγουρα
όμως, κάποιες απόψεις... αλλιώς.
