Νίκος Μπελογιάννης: «Πάμε για καθαρό αέρα;»

Nίκο σήκω», του φώναξε ο υπαρχιφύλαξ κι αυτός με ηρεμία στο βλέμμα, χωρίς ταραχή στη φωνή του, απάντησε: «Πάμε για καθαρό αέρα;». Έτσι αντίκρισε τον θάνατο ο Νίκος. Κατάματα… Σαν απαλό αεράκι, που θα έφτανε τώρα σε νέα πρόσωπα και σε καινούργιες ψυχές. Και θα ενέπνεε νέους αγώνες για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Ήταν 30 Μαρτίου του 1952 όταν τον εκτέλεσαν. Έφυγε 37 χρονών, αλλά είναι σαν να μην έχει φύγει. Είναι καθημερινά δίπλα σε χιλιάδες αγωνιστές, σε ανθρώπους που εμπνέονται και διδάσκονται από το παράδειγμά του, από νέες και νέους που παλεύουν για να δημιουργήσουν «νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων».



Αριστερά: σε ηλικία 5 ετών στην Αμαλιάδα το 1920 – Δεξιά: μετά τη λήξη του Εμφυλίου, λίγο πριν επιστρέψει παράνομα στην Ελλάδα.

Τον Νίκο τον εκτέλεσαν Κυριακή, μία μέρα που ακόμα και οι ναζί δεν έκαναν εκτελέσεις. Προσπάθησαν να το κάνουν στα κρυφά, βλέπετε, επειδή φοβόντουσαν τις κινητοποιήσεις. Φοβόντουσαν… Ο Νίκος πάλι όχι.

Δεν είχε προλάβει να ξημερώσει ακόμα, όταν ο Νίκος έπεσε νεκρός μαζί με τους συντρόφους του, Δημήτρη Μπάτση, Νίκο Καλούμενο και Ηλία Αργυριάδη, από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Έπεσαν νεκροί από τις σφαίρες του αμερικανοθρεμένου μετεμφυλιακού κράτους της κυβέρνησης Πλαστήρα, του παλατιού, των μαυραγοριτών και των ταγματασφαλιτών.

«Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε. Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία. Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει», έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος την ίδια μέρα της εκτέλεσης, από τον Αϊ – Στράτη που βρισκόταν εξόριστος.

Πλήθος κόσμου των γραμμάτων και των τεχνών – και όχι μόνο – προσπάθησε  να αποτρέψει την εκτέλεση. Από τον Ναζίμ Χικμέτ και τον Πωλ Ελυάρ, μέχρι τον Πικάσο, τον Τσάρλι Τσάπλιν και τον Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Η κυβέρνηση Πλαστήρα έλαβε γύρω στα 250.000 τηλεγραφήματα, που ζητούσαν τη σωτηρία του. Μάταια, όμως. Η απόφαση είχε παρθεί από εκείνους που εξαπολύουν πολέμους και αιματοκυλούν τους λαούς για τα κέρδη τους και τα συμφέροντά τους. Στην Αμερική έγραψαν μετά την εκτέλεση: «Η δίκη αυτή είναι από τα σπουδαιότερα παγκόσμια γεγονότα τα οποία σημειώθηκαν κατά τον Φεβρουάριο του 1952. Αποτελεί δίδαγμα διά τον ελεύθερο κόσμον. Αποδεικνύει ότι τα απανταχού κομουνιστικά κόμματα δεν εμπνέονται από πολιτικούς σκοπούς, αλλά αποτελούν οργανώσεις κατασκοπείας».

Το έγκλημα που έκανε ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν ότι υπήρξε κομμουνιστής κι αυτό δεν μπορούσαν να του το συγχωρέσουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα διεθνιστή ο ίδιος, ενός πραγματικού πατριώτη που πάλευε και με το όπλο παρά πόδα, αλλά και με την ίδια του την πένα και το κοφτερό του το μυαλό για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες στον τόπο μας.

Έγγραφο της ασφάλειας τον Μάιο του 1950 αναφέρει πως ο Μπελογιάννης είναι άνθρωπος «ευρείας μαρξιστικής και εγκυκλοπαιδικής μορφώσεως ως και δεινός χειριστής του λόγου και της γραφίδος».

Ο Νίκος Μπελογιάννης στον ΔΣE

Δίδαξε θάρρος, ειλικρίνεια, τιμιότητα, λεβεντιά και αυτοθυσία, με τον τρόπο που ξέρουν να διδάσκουν μόνο εκείνοι που έχουν ταχθεί με όλη τους την καρδιά στην υπεράσπιση των συνανθρώπων τους, που αντιπαλεύουν την κοινωνική αδικία και μπαίνουν μπροστάρηδες για τη δημιουργία ενός κόσμου χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Μετά τη δολοφονία του, ο σπουδαίος γάλλος ποιητής, Πωλ Ελυάρ, έγραψε: «Ο Μπελογιάννης είναι νεκρός. Δε θυσίασε τίποτα απ’ την τιμή και την ελπίδα μας για ένα αύριο φωτεινό. Χαμογελούσε…»

Το διάσημο σκίτσο του Πικάσο, που στην άκρη του μένει ανοιχτό, έκανε τον γύρο του κόσμου και μνημονεύεται μέχρι και σήμερα. Όταν τον είχαν ρωτήσει γιατί δεν το έκλεισε, είχε πει: «Έναν τόσο μεγάλο άνθρωπο δεν μπορείς να τον κλείσεις σε ένα πορτρέτο»…

«Νομίζω ότι ο πατριωτισμός ενός κόμματος ή και ατόμων ακόμα κρίνεται όταν κινδυνεύουν η ανεξαρτησία, η ελευθερία και ακεραιότητα της πατρίδας μας. Εκεί βρίσκεται η λυδία λίθος, αυτό είναι το κριτήριο για τον πατριωτισμό ενός κόμματος. Και αν θελήσει κανείς με τέτοια κριτήρια να κρίνει το ΚΚΕ, θα δει ότι δεν είναι κόμμα προδοτικό αλλά αντίθετα είναι καθαρά ελληνικό και πατριωτικό. […] Ένα δεύτερο κριτήριο για το εάν είμαστε προδότες είναι αυτό: αν ήμασταν προδότες στο τέλος δεν θα είχαμε καμιά επιρροή στον λαό και θα παύαμε να υπάρχουμε σαν κόμμα και σαν οργάνωση ενώ το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. […] Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για τον σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας», είπε, μεταξύ άλλων, στην «απολογία» του ο Νίκος Μπελογιάννης, στη δεύτερη δίκη του, το Φεβρουάριο του 1952, στο Α΄ Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών.

Ο Νίκος Μπελογιάννης μπροστά στους στρατοδίκες

Ο Μπελογιάννης θυσιάστηκε, αποδεικνύοντας πως το να είσαι κομμουνιστής, αληθινός κομμουνιστής, είναι ίσως το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. Είναι μία αέναη αναμέτρηση με την αδικία, με τις εσωτερικές ανθρώπινες αντιφάσεις, με την ίδια την κοινωνία που προσπαθεί να σε αποκτηνώσει και να σε μετατρέψει σε γρανάζι στη μηχανή της.

Ο Νίκος δεν έπεσε στην παγίδα. Και γι’ αυτό τον μνημονεύουμε σήμερα. Επειδή το παράδειγμά του εμπνέει και θα συνεχίσει να εμπνέει εκατοντάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, μέχρι να πραγματωθούν όλα εκείνα για τα οποία πάλευε. Θα τα καταφέρουμε, Νικολή. Δεν θα αφήσουμε ούτε το αίμα το δικό σου ούτε των υπόλοιπων αγωνιστών να πάει χαμένο…

https://www.youtube.com/watch?time_continue=11&v=Yd8HO0rdm3E

Είναι κάτι παιδιά

Tην εποχή που ζούμε δυστυχώς δεν την διαλέξαμε. Ποτέ δεν είχαμε αυτή την επιλογή και όπως και να το κάνεις δεν είναι και η καλύτερη. Ο καθένας λοιπόν ψάχνει να βρει τις διεξόδους του, τις σταθερές του, αυτά που θα γεμίζουν το μυαλό και την καρδιά του, αυτά που θα του χαρίσουν ενα χαμόγελο και μια γαλήνη. Αυτά που θα τον κάνουν να ξυπνήσει δυνατός την επόμενη μέρα να πάει στο μεροκάματο.

Έτσι είναι κάτι παιδιά που το Σάββατο το βράδυ δεν βγαίνουν έξω και κοιμούνται νωρίς, ξυπνώντας διαρκώς στον ύπνο τους απο λαχτάρα και ανυπομονησία. Γιατί η Κυριακή είναι η μέρα που μαζί με τους φίλους τους θα πάρουν τις μηχανές τους για μια μεγάλη εκδρομή ή μια βόλτα. Είναι εκεί που ένας θα περνάει τον άλλο και μετέπειτα στην ταβέρνα τα πειράγματα μεταξύ μπριζόλας και ρετσίνας θα δίνουν και θα παίρνουν. Είναι κάτι παιδιά που τα σαββατοκύριακα δεν είναι αραγμένα σε καφετέριες και υπολογιστές αλλά μέσα στα βουνά, σκαρφαλώνοντας ραχούλες και κάνοντας μικρά και μεγάλα άλματα μπροστά. Ενώ το μεσημέρι γυρνάνε λασπωμένα να φάνε ένα ζεστό πιάτο φαί και να αποκοιμηθούν στον καναπέ.

Είναι κάτι παιδιά που τις νύχτες δεν τα πιάνει ύπνος και λυσομανάνε με τις μηχανές τους σε όλες τις κεντρικές λεωφόρους. Κάνουν στάση για τσιγάρο χαζεύοντας τα φώτα που απλώνει κάθε βράδυ η πόλη, ενώ η μυρωδιά της άκαυτης βενζίνης είναι το δικό τους χαλαρωτικό. Είναι κάτι παιδιά που περνάνε ατέλειωτες ώρες σε αυτοσχέδια γκαράζ παρέα με γράσα, ροπόκλειδα, στροφάλους, σουβλάκια, μπύρες, πειράγματα και όμορφες κουβέντες. Κάποια άλλα που βλέπουν την ζωή να περνά διαγώνια στις στροφές της Επιδαύρου, του Α. Ιωάννη Ρώσσου, στο Μπράλο σημαδεύοντας πάντα για την κορυφή. Ενώ κάποια έχουν μηχανάκια που στάζουν λάδια, ρετάρουν, με στραβά τιμόνια και σκουριασμένες ακτίνες στους τροχούς, αλλά μόλις τα καβαλήσουν μεταμορφώνονται σε παγκόσμιους πρωταθλητές!

Όλα τα παραπάνω που περιγράφω είναι τα καταφύγια όλων αυτών των παιδιών. Τα δικά σου, τα δικά μου. Όλων μας. Ακόμα και αν δεν τα καταφέρνουμε πάντα όσο θα θέλαμε, είναι πάντα εκεί να μας θυμίζουν οτι η πόρτα τους είναι πάντα ανοιχτή να μπούμε και να ξεχαστούμε για όσο το λέει η καρδιά μας.

Υ.Γ: To κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στα παιδιά που μου στείλαν την παραπάνω φωτογραφία. Καλούς δρόμους να έχετε μάγκες!

Ακυρώνεται κι η συναυλία του Αγγελάκα στην Πάτρα – Ξαναπιάστε το θέμα με τη βίλα καλύτερα…

Kαι τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς το αφήγημα για τη συμμαχία του Δήμου Πατρέων με το σκοταδισμό, το Μεσαίωνα και τους χριστιανοταλιμπάν που δε θέλουν τους Rotting Christ στην πόλη τους; Ήταν κι αυτή μια κάποια λύση για τα συριζοτρόλ και όσους πρόθυμους βγήκαν παγανιά, σαν έτοιμοι από καιρό, κραυγάζοντας για “κομμουνιστικό Μεσαίωνα ” και την “ασυλία του Πελετίδη” που παίρνει τέλος.

Αν αυτό είναι το καλύτερο που έχουν να καταλογίσουν σε μια Δημοτική Αρχή που δείχνει στην πράξη πώς ξεπερνιούνται τα Μεσαιωνικά κατάλοιπα και αν φοβάται το μαύρο σκοταδιστικό μπλοκ, με την προώθηση του πρώτου αποτεφρωτήριου στην Ελλάδα, καλύτερα να επιστρέψουν στην ιστορία με την περιβόητη “βίλα του Πελετίδη” και τη συμμαχία με το νινί του Νικολόπουλου που παραλίγο να κάνουν υπουργό στην κυβέρνησή τους.

Πώς έχουν όμως τα πράγματα; Αύριο είχε προγραμματιστεί συναυλία των Ροτινγκ Κραιστ σε δημοτικό χώρο στο Veso -που παρεμπιπτόντως είναι απέναντι ακριβώς από το Νότιο Πάρκο που ανάπλασε αυτή η Δημοτική Αρχή για να το χαίρεται ο λαός της Πάτρας, ενάντια στην “αριστερή κριτική” του κυβερνητικού υποψηφίου που ονειρευόταν επιχειρηματίες και… επενδύσεις. Η συναυλία θα διεξαχθεί τελικά σε ιδιωτικό χώρο, εξαιτίας ενός προβλήματος στον ηλεκτρολογικό πίνακα της Αίγλης, του δημοτικού χώρου όπου θα γινόταν η συναυλία.

Οι διοργανωτές της προχώρησαν σε μια ανακοίνωση όπου μιλούν για αθέτηση της συμφωνίας από τον κομμουνιστικό δήμο, οπισθοδρομικές τακτικές και νέο μεσαίωνα, γιατί όπως πληροφορούνται από Πατρινά ΜΜΕ και εργαζόμενους του Δήμου (!) η απόφαση ελήφθη κατόπιν πιέσεων από την τοπική Μητρόπολη (άλλοι μιλάνε και για σχετικό αίτημα του χρυσαυγίτη υποψηφίου) κι υποχώρηση της δημοτικής αρχής που φοβήθηκε το πολιτικό κόστος…

Μια εκδοχή που έσπευσαν να αναπαραγάγουν πρόθυμα διάφορα “αντικειμενικά” ΜΜΕ, για να επιτεθούν στην “οπισθοδρομική διοίκηση Πελετίδη”. Θεωρούσαν μάλιστα ως απόδειξη το γεγονός πως δεν είχε ακυρωθεί η συναυλία του Αγγελάκα που ήταν προγραμματισμένη για την επόμενη ημέρα, 16/3. Κι έτσι έδεσε το γλυκό της θεωρίας της συνεργασίας των δύο άκρων και η αβάντα στο “προοδευτικό μέτωπο” που χτίζει το κυβερνητικό μπλοκ.

Κι αν τα γεγονότα δε συμφωνούν με την αφήγηση αυτή, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα…

Σύμφωνα με πληροφορίες, η συναυλία του Αγγελάκα που θα γινόταν στον ίδιο χώρο, οδεύει προς ακύρωση για τους ίδιους τεχνικούς λόγους κι αναμένεται η επίσημη ανακοίνωση. Εκτός και αν θεωρούν κάποιοι πως λογοκρίθηκε και ο Αγγελάκας για να μην ερεθιστεί το ποίμνιο ή γιατί έχει τέτοιο επίθετο…

Και κάτι τελευταίο για το αήττητο “επιχείρημα” για όσους λένε πως η δημοτική αρχή λογοκρίνει το συγκρότημα εξαιτίας του ονόματός του και για να μην προκαλέσει τη Μητρόπολη και το συντηρητικό κοινό της πόλης, προσθέτοντας: μα είναι δυνατόν αυτά να γίνονται εν έτει 2019;

Ακολουθώντας το σύνδεσμο μπορείτε να δείτε πως εν έτει 2016, μόλις τρία χρόνια και όχι πέντε αιώνες πριν δηλαδή, η ίδια δημοτική αρχή είχε δώσει τον ίδιο ακριβώς χώρο, την Αίγλη του Veso Mare, στο ίδιο ακριβώς συγκρότημα, τους Rotting Christ. Για ποιο λόγο δεν τους λογόκρινε τότε, αλλά θα το έκανε τώρα -σε μια προεκλογική περίοδο όπου κάθε παράταξη της αντιπολίτευσης και τρολ του διαδικτύου περιμένουν στη γωνία για να της επιτεθούν; Αυτό μένει να απαντηθεί από τους Κλουζό του διαδικτύου που ανακάλυψαν την ανίερη ή μάλλον ιερή συνεργασία. Αν τους αποδομήσεις, μένει μια βίλα, ένα άρμα και μια συναυλία των Rotting Christ, που σημαίνει πως με άλλα τόσα μπορείς να τους ξαναφτιάξεις.

Τους ευχόμαστε καλύτερη τύχη στο επόμενο αφήγημά τους… Κι αφήνουμε και τοσύνδεσμο παρακάτω για καλή χώνεψη…

ΝΕΟΣ ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ Ανοίγει το δρόμο για να μειωθεί στο μισό η ποινή για τα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής

Μετά την απαράδεκτη καθυστέρηση που παρατηρείται στην ολοκλήρωση της δίκης της ναζιστικής - εγκληματικής οργάνωσης, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει το δρόμο για να πέσουν στα μαλακά τα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής μέσω του νέου Ποινικού Κώδικα ο οποίος μειώνει δραστικά τις ποινές για τη διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης.

Το νομοσχέδιο που έδωσε για διαβούλευση το υπουργείο Δικαιοσύνης προβλέπει την αναθεώρηση του άρθρου 187 του Ποινικού Κώδικα που αφορά τη συμμετοχή και τη διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης.

Με τον ποινικό κώδικα που ισχύει τώρα, η συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση τιμωρείται με κάθειρξη έως 10 χρόνια και η διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης έως 20 χρόνια. Όμως η αναθεώρηση του άρθρου 187 αναφέρει ότι η συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση τιμωρείται με ποινή κάθειρξης έως 10 χρόνια και εάν αποδειχθεί η διεύθυνση θα αποτελεί επιβαρυντικό παράγοντα. 

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι στην περίπτωση της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης θα επιβάλλεται η ανώτατη ποινή που ορίζεται, δηλαδή τα 10 χρόνια. Με άλλα λόγια, μετά την απαράδεκτη καθυστέρηση στην ολοκλήρωση της δίκης, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει το δρόμο για να μειωθεί στο μισό η ποινή για τα ηγετικά στελέχη της ναζιστικής συμμορίας.

Στις αγωνιζόμενες υφάντριες της 8ης Μάρτη 1857 – Ποίημα

.. Ομορφιά, Συνείδηση, Πάλη Ταξική… γένους Θηλυκού, όλα σε μια γιορτή…

Όλα μου σήμερα ανθοί,
Σεργιάνι, πριν απ’ το κατώφλι σου Άνοιξη μου,
Μέσα μου, οι μέρες που πάλεψε η Γη,
Τα ρόδα της να ανθήσει…. Γή μου… γενέτειρα κι αρχή,
Μάνα, Κοράσι μου, αδερφή, Συντρόφισσα μου, πλάτη με πλάτη,
Υφάντρα μου, έριξες την σαΐτα σου,
Στο υφαντό της εργατικής μας φορεσιάς ,
το 1857 την 8η του Μάρτη.
Απούσες Ροδανθές , οι καμωμένες από τις σατραπείες,
Κι οι υφάντριες πορεύονταν, ενάντια στη σατραπεία.
Κείνες, με ακριβά φορέματα, με μαλάματα,
Μ’ ορεκτικά και μουσική
Πάνω στης κουρελούς Υφάντρας, στης κουρελούς Ζωής, το χαλί.
Κι αν έχει το χαλί της Γης μας σύνορα , τον κόσμο να χωρίζει, Λ
αό από λαό, αδερφό απ’ αδερφό , το χορτάτο από το νηστικό,
Κι αν, στ’ όνομά σου ματωμένη ειρήνη τους, γίνονται πόλεμοι,
Κι αν, για τον αέρα στα πανιά σας, επίγειοι κι επουράνιοι χάρτινοι Θεοί,
Σφαγιάζονται σαν Ιφιγένεια εν Αυλίδι, οι λαοί…
Αναίτιες οι χώρες, «η πόλις», το χωριό,
Για τ’ ανέστιο του καθενός, το ρημαγμένο εδώ,
Κι αβάσταχτος ο κάματος ,για κάθε χρυσοφόρο λαό,
Που δεν έχει πουθενά λυτρωμό
Ρίζα χαμός ,και θρεφτάρι το «δίκιο Θεός», της «αξίας» για λίγους καρπός,
Η βία της εξουσίας του κράτους,, της δικαιοαρπαγής του κάθε κηφήνα ενός
Που γίνεται ανταγωνισμός, κάγκελα, σφαίρες , αδερφοσκοτωμός,
Γη Καπνισμένο τσουκάλι, νηστικός, κι αδικημένος , της ανοχής λαός.
Υφάντριες τότες, σήμερα μαζί σας, απλήρωτοι κι άνεργοι υφαντές,
Υφαντουργία φτερωτά, (κι αέρας τους στα πανιά, για πιο φτηνό εργατικό κρέας), με των λαών τα δανεικά.
Κι ’άλλα , κι’ άλλα… χάρτινα πτώματα… σ ’άλλη της γης γωνιά.
Οσμή θανάτου παντού η ζωή, κι απ’ το μπαρούτι ας γεννηθεί, Δεν αλλάζουν τ’ αρπακτικά. Πρωτεργάτριες, οι εσχατιές του κόσμου, κόκκινο γαρύφαλλο,
Σύμβολο της ομορφιάς, του ματωμένου δίκιου μας , αφήνουν.
Χέρι με χέρι , γενιά τη γενιά, γυναίκες και άντρες με υψωμένη γροθιά
Κάθε μέρα, σκυτάλη οργάνωσης λαϊκή, κι 8 κάθε Μάρτη τιμή.
Υφάντρες μου της ζωής, γιορτή δικαίωσης της εργατιάς θα γίνει,
Όταν στα φορέματα και στης γης το χαλί, θα έχετε χαράξει,
Της ούγιας νικηφόρο γαζί , «τις σατραπείες νικήσατε Λαοί»
Φορώντας τα , και κρατώντας στα χέρια σας, και της υφαντουργίας το κλειδί Κι’ απόκληρη η Λερναία Ύδρα τους θα μείνει , χωμένη μέσα στης Γης το καμίνι. Αυτό… θα πει ΕΙΡΗΝΗ!!!

T.M.

Έχεις δουλειά και παίρνεις 300 ευρώ; Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;

Xαμογελάτε είναι μεταδοτικό, έλεγε κάποτε ένα τραγούδι του Μικρούτσικου.
Χαμογελάτε είναι υποχρεωτικό, λέει μια περιφερειακή διευθύντρια γνωστής αλυσίδας σούπερ μάρκετ.

Και αν κάποιος φτωχός, προλετάριος δε βρίσκει αρκετούς λόγους να χαμογελάει, όσο τον εκμεταλλεύονται σε ένα κάτεργο, η διευθύντρια γνωστής αλυσίδας σούπερ μάρκετ καταγράφει μερικούς, για να τον βοηθήσει να πάρει αυθόρμητα τη σωστή απόφαση

Χαμογελάτε γιατί έχετε δουλειά. Αν δε χαμογελάτε, μπορεί να την χάσετε.
Χαμογελάτε, γιατί έχουμε καλές προσφορές. Έχετε δει καμιά διαφήμιση να μην έχει χαρούμενους κι ευτυχισμένους καταναλωτές;
Χαμογελάτε, γιατί πληρώνεστε για αυτό, γιατί πληρώνεστε στην ώρα σας, γιατί σας πληρώνουν οι πελάτες του κατασήματος κι αξίζουν ένα ευχαριστώ, και γιατί η εταιρία έχει επενδύσει χρήματα για εσάς. Στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι το ίδιο πράγμα, αλλά αν μπουν χώρια, ακούγονται καλύτερα και περισσότερα.

Κι αν κάποιοι παραπονούνται πως παίρνουν μόνο 300 ευρώ, η διευθύντρια μας θυμίζει πως το 300 σε σχέση με το μηδέν είναι 300% περισσότερο!!! Αν κάποιος είναι αρκετά λοβοτομημένος για να πιστέψει ότι έχει πολλούς και καλούς λόγους να χαμογελάει στη δουλειά, γιατί να μην πιστέψει πως πολλαπλασιάζοντας το μηδέν μπορεί να πάρει έναν καλό μισθό. Τουλάχιστον μάθαμε ότι δεν είναι απαραίτητη η καλή σχέση με την αριθμητική για να αποκτήσει κανείς επιτελική θέση σε μεγάλη επιχείρηση.

Γιατί προφανώς, η εταιρία κάνει χάρη στους υπαλλήλους της. Και δεν αρκεί να τους εκμεταλλεύεται, πρέπει να χαίρονται ή να φαίνεται πως το απολαμβάνουν -προς το παρόν με χαμόγελα, μελλοντικά μπορεί να τους ζητήσουν να βγάζουν και βογγητά ηδονής. Όπως λέει κι ο στίχος από ένα άλλο τραγούδι ενός άλλου Μικρούτσικου:

-Μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που (χαμο)γελάσαμε…

Για να βεβαιωθεί μάλιστα η διεύθυνση πως οι εργαζόμενοι έχουν εμπεδώσει το νόημα και δεν τεμπελιάζουν με θλιμμένο ύφος, τους προειδοποιεί ότι μέσα στο μήνα έπεται η επίσκεψη ρουφιάνου μυστικού επισκέπτη για να αξιολογήσει αν οι δούλοι  υπάλληλοι είναι αρκετά γελαστοί. Αν και η αλήθεια είναι πως ούτε στην αρχαία Ρώμη τα αφεντικά δεν είχαν την απαίτηση από τους σκλάβους τους να τριγυρνάνε χαρούμενοι. Στον καπιταλισμό όμως και το χαμόγελο, εκτός από το χρόνο, είναι χρήμα για τους εργοδότες.

Το κερασάκι στην τούρτα, σύμφωνα με πληροφορίες, είναι πως η συγκεκριμένη διευθύντρια ψήφισε ως εργαζόμενη, μαζί με τους άλλους συνεργάτες της εταιρίας, για το “σωματείο των εργαζομένων” που εκπροσωπεί τα συμφέροντά τους. Και αν κάποιος δυσκολεύεται να φανταστεί πώς διαμορφώνονται οι συσχετισμοί σε τέτοια “σωματεία”, μπορεί να χαμογελάσει (υποχρεωτικά) και να ρίξει μια ματιά στο παραπάνω σημείωμα. Τα υπόλοιπα είναι απλοί συνειρμοί…

Σε συνέχεια της επικοινωνίας μας, θα σας αναφέρω κάποιους λόγους για να ψηφίσετε χαμογελώντας τους υποψήφιους της προτίμησής μας, για όσους δυσκολεύονται να κατανοήσουν την αναγκαιότητα να το κάνουν…