Η Παιδεία και το μέλλον της «παιδείας» στη Δωρίδα

Γράφει ο Γιάννης Κούγιας

Και είχαμε όλοι ένα όραμα για «Δημόσια, δωρεάν, δημοκρατική, μαζική εκπαίδευση, από τη μια μεριά, και ποιοτικά αναβαθμισμένη, υψηλού επιπέδου εκπαίδευση, από την άλλη». Και παράλληλα, έχουμε την τύχη ή την ατυχία να ζούμε σε έναν δήμο, ο πληθυσμός του οποίου δεν ξεπερνά τις 13.000 ψυχές... Και αυτό φαίνεται αποτελεί… οργανωτικό πρόβλημα.

Ο αγώνας που δόθηκε τον τελευταίο μήνα, σε ολόκληρη τη Στερεά, αλλά δυστυχώς κερδήθηκε μόνο σε δύο σχολεία της Φωκίδας, δεν ήταν ανούσιος αγώνας, ούτε αγώνας συμφερόντων. Και το αποτέλεσμά του, όσο και αν θέλουν κάποιοι να το παρουσιάσουν ως «πολιτικό ρουσφέτι στη Φωκίδα», ή ως δικό τους έργο, ή ακόμη-ακόμη ως «ανορθόδοξο αγώνα αφού ζητούσαν να παρεκκλίνουν του νόμου» (και όλα αυτά γράφτηκαν δεν τα αναφέρω τυχαία), αφορούσε και το δικαίωμα στη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση και στην υψηλού επιπέδου εκπαίδευση -για να ξαναχρησιμοποιήσω το κομμάτι που είναι σε εισαγωγικά στην αρχή του κειμένου και αποτελούσε τον τίτλο των Προγραμματικών Κειμένων του ΣΥΡΙΖΑ για την Παιδεία…

Και επειδή φαίνεται ότι τα λόγια είναι φτωχά σε αυτή τη χώρα της γρήγορης λήθης και του απόλυτου πολιτικού κενού, θα αφήσω τα λόγια και θα χρησιμοποιήσω κείμενα, γιατί scripta manent όσο και εάν δεν βολεύει… Μιλούσε λοιπόν τότε εκείνο το κείμενο των Προγραμματικών Δηλώσεων για το κακό που έχουν κάνει στη χώρα και στις απομακρυσμένες -σαν τη δική μας- περιοχή «Νεοφιλελεύθερα ιδεώδη και μνημόνια που παράγουν μια εκπαιδευτική πολιτική με σαφές ταξικό πρόσημο που, σε συνθήκες κρίσης, παροξύνει τις ταξικές και κοινωνικές ανισότητες»…

Το κομματικό όργανο της περιοχής μας, έσπευσε αμέσως μετά την επίλυση του θέματος να κάνει λόγο για «μεθοδικές κινήσεις του (του βουλευτή προφανώς) χωρίς φανφάρες και φωνές» που σε συνεργασία με τους Συλλόγους Γονέων (!) επέφερε τη λύση. Συγγνώμη που θα το χαλάσω, ως πατέρας και ως πολίτης αυτής της έρμης της περιοχής, αλλά εγώ δεν σας είδα πουθενά κε βουλευτά μου. Ούτε έξω από την διαμαρτυρία, ούτε στις επίσημες επαφές, ούτε την υπογραφή σας καν δεν είδα, συνυπογράφοντας τα αιτήματα των παιδιών, ούτε θυμάμαι να μας ζητήσατε (τους Συλλόγους Γονέων) ποτέ μια ενημέρωση… Εκτός και εάν οι «μεθοδικές κινήσεις» περιορίζονται στις πολιτικές επαφές των μακριών διαδρόμων των υπουργείων. Μόνο που αυτές -αν και είναι τελικά αποτελεσματικές- αφενός δεν έχουν κανένα έρεισμα στην τοπική κοινωνία, αφετέρου δεν συνάδουν (αν θυμάμαι καλά, που μάλλον θυμάμαι) καθόλου με τις Προγραμματικές σας δηλώσεις.

Και για να τελειώνουμε με την πολιτικολογία και την παραφιλολογία. Τα 17 χρονα παιδιά, που προσπαθούν να χτίσουν το μέλλον τους πάνω στις δυνατότητές τους, και στα όνειρά τους, δεν τα ενδιαφέρει κύριοι αν δίπλα τους στάθηκαν πολιτικάντηδες ή πολιτικοί, δήμαρχοι ή παράγοντες (οποιασδήποτε απόχρωσης, για να εξηγούμαι, γιατί τα λόγια εύκολα παρεξηγούνται). Δεν τα νοιάζει αν κάποιοι προσπαθούν να κάνουν πολιτική στην πλάτη τους ή από τα απόνερα του θέματος. Τα παιδιά τα νοιάζει να πηγαίνουν σχολείο. Να κάνουν μάθημα και να προετοιμάζονται για την πρώτη μεγάλη μάχη της ζωής τους όπως αυτή των Πανελλαδικών Εξετάσεων με ψυχική, οικογενειακή ηρεμία, σε ένα περιβάλλον γνώριμο και φιλικό.

Εμάς τους υπόλοιπους, ως γονείς, ως εκπαιδευτικούς και κυρίως ως κατοίκους αυτής της «παραμεθόριας» -λόγω γεωγραφικής ιδιαιτερότητας- περιοχής όμως, θα πρέπει να μας ενδιαφέρει και το μέλλον. Γιατί «βασικές υποστηρικτικές δομές και εκπαιδευτικές υπηρεσίες» (για να ξαναχρησιμοποιήσω το κείμενο των Προγραμματικών Δράσεων του ΣΥΡΙΖΑ 2015) συνεχίζουν και σήμερα να συρρικνώνονται ή να καταργούνται, ερημώνοντας ακόμη περισσότερο τις περιοχές μας. Ο αγώνας θα πρέπει να είναι διαρκής -και θέλουμε ως πολίτες σε αυτόν, συνοδοιπόρους το σύνολο του δημοτικού συμβουλίου Δωρίδας, αλλά και όλων των ζωτικών φορέων της περιοχής-. Εάν φέτος περάσαμε διαμέσου διαδρόμων υπουργείων και περιφερειών για να πετύχουμε την εξαίρεση, του χρόνου θα πρέπει να περάσουμε δια πυρός και σιδήρου για να συνεχίσουν να λειτουργούν τα Λύκειά μας, για να μην αφήσουμε καμία κυβέρνηση, καμιάς απόχρωσης να μετατρέψει πραγματικά τη Δωρίδα σε «παραμεθόριο» περιοχή.

Και αυτό δεν είναι ούτε φωνή, ούτε φανφάρα, ούτε μικροπολιτική. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και να ζούμε στα χωριά μας, στον τόπο μας.