Τη νύχτα σκότωσαν το Νίκο Μπελογιάννη. Ο Νίκος δεν υπάρχει πια. Τον σκότωσαν. Τι απανθρωπιά! Να ’στε καταραμένοι, δολοφόνοι!!…»
30 του Μάρτη 1952, ώρα 3 μετά τα μεσάνυχτα. Το κελί του Νίκου Μπελογιάννη στις φυλακές Καλλιθέας είναι ανοιχτό. Ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλης διαβάζει την απόφαση να τον οδηγήσουν μαζί με τους συγκρατούμενούς του Νίκο Καλούμενο, Ηλία Αργυριάδη και Δημήτρη Μπάτση στην εκτέλεση. Ο Μπελογιάννης ακούει ήρεμος την καταδίκη του σε θάνατο. Αποχαιρετά τους συγκρατούμενούς του. Ήταν 37 χρόνων.
Στο «συνήθη τόπο των εκτελέσεων», στο Γουδί, το απόσπασμα παρατάσσεται με τα όπλα «επί σκοπόν». Σκοτάδι. Οι αρχιδήμιοι στρέφουν τους προβολείς των αυτοκινήτων στα πρόσωπα των μελλοθανάτων. Ο Μπελογιάννης αρνείται να του δέσουν τα μάτια. Ζητωκραυγάζει για το ΚΚΕ. Ώρα 4 και 12 λεπτά. Ακούγονται οι δολοφονικές ομοβροντίες. Το έγκλημα της κυβέρνησης Πλαστήρα ολοκληρώθηκε.
«Το πρωινό της Κυριακής, οι περαστικοί είδαν τ’ αυτοκίνητο του Δήμου να τρέχει με ταχύτητα απ’ την περιοχή του Γουδί, με κατεύθυνση την Κοκκινιά, όπου βρίσκεται το Τρίτο Νεκροταφείο. Απ’ τ’ αυτοκίνητο σχηματιζόταν μια λεπτή γραμμή απ’ το αίμα πούτρεχε…Τα αιμάτινα αυτά σημάδια μαρτύραγαν κάποιο φρέσκο έγκλημα…Ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε γκαγκστερικά, κλέφτικα…»
Είχε γεννηθεί στις 22 του Δεκέμβρη 1915. Ανέπτυξε πολιτική δράση όντας μαθητής Γυμνασίου ακόμα κι εντάχθηκε στο ΚΚΕ το 1934. Πιάστηκε στις 20 του Δεκέμβρη 1950 στην Αθήνα, όπου καθοδηγούσε την παράνομη δουλειά του ΚΚΕ και παραπέμφθηκε στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών με βάση τον ΑΝ 509/1947, στις 19 του Οκτώβρη 1951, το οποίο τον καταδίκασε (μαζί με 11 ακόμη συντρόφους του) σε θάνατο. Η κατακραυγή στην Ελλάδα και σ’ όλο τον κόσμο υποχρέωσε τον Πλαστήρα να υποσχεθεί ότι δε θα εκτελεστούν. Με την πίεση των Αμερικανών, με επικεφαλής τον πρεσβευτή Πουριφόρι, σκηνοθετήθηκε η δεύτερη δίκη με την κατηγορία της «κατασκοπίας». Ο Μπελογιάννης έπρεπε να πεθάνει, ο λαός να τρομάξει, το ΚΚΕ να εξαφανιστεί.
Ο Νίκος Μπελογιάννης με ένα κόκκινο γαρίφαλο στο χέρι και οπλισμένος με τη δύναμη και την αξιοπρέπεια του λαϊκού αγωνιστή μετέτρεψε τη δίκη του σε βήμα καταγγελίας κατά των διωκτών του. Στην απολογία του είχε πει: «Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Γι’ αυτό το σκοπό αν χρειαστεί, θυσιάζουμε και τη ζωή μας."
Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.
Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή
όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.
Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος.
Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη.
Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη.
Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα.
Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου