Σχόλιο Radically_ 48% των οικογενειών στη Στερεά ζουν στη φτώχεια. Τι δεν καταλαβαίνεις;

Σημείο τριβής στο προ ημερών Περιφερειακό Συμβούλιο Στερεάς Ελλάδας αποτέλεσε το πρόγραμμα "Σίτισης και Προώθησης Υγιεινής Διατροφής σε μαθητές σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας για το σχολικό έτος 2017 - 2018".... Κάποιοι ενέκριναν μετά Βαΐων και κλάδων, κάποιοι άσκησαν κριτική ότι δίνεται σημασία στο δέντρο (φτώχεια) και όχι στο δάσος (αιτίες της)... Τα στοιχεία όμως που παρουσιάστηκαν... πονάνε.

Σύνολο 4.000 παιδιών στην περιφέρεια που ζούμε. Και από αυτά:

• Το 47,8% των οικογενειών αντιμετώπιζαν επισιτιστική ανασφάλεια,
• Το 19,8% των οικογενειών αντιμετώπιζαν επισιτιστική ανασφάλεια με πείνα.
• Στο 57,0% των οικογενειών, τουλάχιστον ένας από τους δύο γονείς δεν είχε εισόδημα,
• στο 7,8% των οικογενειών κανένας από τους δύο γονείς δεν είχε εισόδημα.
• Στο 5,4% των οικογενειών υπήρχε διακοπή σύνδεσης του ηλεκτρικού ρεύματος κατά το προηγούμενο έτος για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο της μίας εβδομάδας.
• 7,0% των παιδιών δεν καλύπτονταν από κάποιο ασφαλιστικό ταμείο

Αν δεν είναι τα στοιχεία αυτά δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο όλων μας, που δεν θέλουμε μόνο να καταγγέλλουμε, αλλά διεκδικούμε και να συμμετέχουμε για τη βελτίωση των όρων ζωής μας, τότε τι είναι;

Και ενώ είναι σωστή η κριτική της Λαϊκής Συσπείρωσης Στ. Ελλάδας, προς το περιφερειακό συμβούλιο, για την στρεβλή αντιμετώπιση του προβλήματος -που αδιαφορεί για το "δάσος" των αιτιών της φτώχειας και βλέπει το "δέντρο"...η μόνη απάντηση είναι πως στη χώρα των τυφλών βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Αν ο μόνος τρόπος να φάνε τα παιδιά είναι τα επισιτιστικά προγράμματα, πίσω από τα οποία υπάρχουν ΜΚΟ και ο Νιάρχος, από αυτά θα φάνε (η ιστορίας μας δυστυχώς επαναλαμβάνεται με άσχημο τρόπο, αν θυμηθεί κανείς τα συσσίτια της μεταπολεμικής περιόδου). Αν θέλουμε να λέμε ότι συμμετέχουμε και ότι θα γυρίσουμε τον τροχό, ας γίνουμε ικανοί να δημιουργήσουμε το νέο ΕΑΜ που θα πολεμήσει την πείνα, ξανά...

Τα στοιχεία, αν και αριθμοί, είναι γροθιά στο στομάχι... Τι δεν καταλαβαίνουμε τελικά;