" Υπάρχουν αμέτρητες φορές τούτα τα δίσεκτα «χρόνια της χολέρας» που νοιώθω περίεργα συναισθήματα.
Όπως χιλιάδες άλλοι.
Ένοιωσα πολλές φορές ανίσχυρος, μικρός.
Ένοιωσα λίγος σαν οικογενειάρχης, σαν πατέρας, σαν παππούς, σαν πολίτης.
Ένας αφελής, που πίστεψε πως έχει δικαίωμα να ζήσει σαν άνθρωπος.
Ένοιωσα «ένας τίποτας», όταν το δώρο στη γιορτή της Κατερίνας ήταν ένα χαμόγελο, μια ευχή και μια βούρτσα μαλλιών από το «Όλα 1 ευρώ» της πλατείας.
– Εντάξει είμαι εγώ, κράτα πισινή γιατί έρχονται γιορτές κι’ έχουμε κι εγγόνια…
Αισθάνθηκα ανήμπορος όταν η χήρα, η κυρία Άννα, απέναντί μας, με ρώτησε αν έχω κανένα «μέσον» να του «δώσει κάτι» για να μη βγει το σπιτάκι της -65 τετραγωνικά είναι- στον πλειστηριασμό.
Τα δυο δάνεια που πήρε με υποθήκη το σπίτι, τα «έφαγε» ο καρκίνος του άντρα της.
Εκείνος «έφυγε» και η κυρία Άννα έγινε καθαρίστρια και στρατηγικός κακοπληρωτής.
Ένοιωσα «μια σταλιά» όταν είδα ότι η κυρά-Στέλλα μας, που τη φιλοξενούμε σ’ ένα σπιτάκι της Κατερίνας 50 τετραγωνικών στη Κυψέλη, δεν δικαιούται το «κοινωνικό μέρισμα», γιατί ως «ωφελούμενη μονάδα», ξεπερνά το όριο των τόκων, κατά 18,76 ευρώ.
– Εγώ, γιε μου, γιατί δεν παίρνω αυτά που δίνουν;
– Γιατί μένεις στο σπίτι που μας αγόρασες. Θα σου κόψουν και το ΕΚΑΣ.
– Και πώς θα ζήσω με 380 ευρώ; Φάρμακα, ΔΕΗ, φαγητό, πώς;
Είμαστε μη «ωφελούμενη μονάδα», κυρά-Στέλλα!
Ένοιωσα ακυρωμένος αριστερός, όταν ένα νεαρό ζευγάρι, άνεργοι και οι δύο, έκαναν χίλια κόλπα στη μικρή τους που έκλαιγε για να την πείσουν πως το διαφημιστικό μπαλόνι που της έδωσαν ήταν πιο όμορφο από την κούκλα της βιτρίνας που ήθελε.
Αμέτρητες φορές, σε κάθε βήμα, τούτο το μαρτύριο, χρόνια τώρα…
Ένας διαρκής βασανισμός της ψυχής και του νου.
Ο αντίλογος είναι πειστικός.
– Καπιταλισμός είναι φίλε…
Τι να αντιπώ;
Καπιταλισμός είναι, σύμφωνοι.
Όμως…
Δεν συμφωνήσαμε να τον κάνουμε κοινωνικά πιο αποδεκτό.
Δεν υποσχεθήκαμε να τον φτιασιδώσουμε.
Δεν είπαμε πως θα τον κρατάμε ζωντανό για να σκιαμαχούμε μαζί του.
Ανασκουμπωθήκαμε να τον αποδομήσουμε στη συλλογική συνείδηση και να τον αντιπαλέψουμε στην πράξη.
Δεν έγινε ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία να γίνεσαι προτεκτοράτο με «την κοινωνία όρθια».
Δεν ήταν ποτέ τούτη η πολιτική αλητεία «αριστερό αποτύπωμα»
Τουλάχιστον, όχι το δικό μου αποτύπωμα.
Ίσως σας ακουστεί παραδοξολογία, όμως όλα τούτα δεν τα θεωρώ τα πιο θλιβερά του βίου και της πολιτείας της «πρώτης φοράς αριστεράς».
Κάποια ήταν αναμενόμενα, κάποια τα έχουμε ξαναδεί, κάποια ήταν «αριστερές» αντιγραφές από δεξιά κιτάπια.
Όλα όμως η κοινωνία τα αντιπάλεψε και θα το ξανακάνει.
Εκείνο που με συνθλίβει και με ακυρώνει, είναι άλλο.
Νοιώθω ταπεινωμένος και ποδοπατημένος όταν ακούω το παλικάρι να δηλώνει ξετσίπωτα:
«Θαρρώ πως πολλές φορές βρισκόμουν κι εγώ ο ίδιος μέσα στον μύθο του Οδυσσέα που είπε στους συντρόφους του να τον δέσουν στο κατάρτι, προκειμένου να μην αντιδράσει ακούγοντας το τραγούδι των σειρήνων».
Να σε φτύνει, δηλαδή, κατάμουτρα ο «αριστερός ηγέτης», να σε προκαλεί, δηλώνοντας αριστερή Οδύσσεια τη δεξιά του μετάλλαξη.
Πάει πολύ.
Πάει πολύ να κοροϊδεύεις απροκάλυπτα ένα λαό, να έχεις κατασυκοφαντήσει κάθε αριστερή παρακαταθήκη του, να έχεις εξαργυρώσει ματωμένα σύμβολά του, να έχεις διαβρώσει συνειδήσεις και διαδρομές και να πλασάρεσαι ως Οδυσσέας του σοσιαλισμού που αντιπαλεύει τις «σειρήνες» του συστήματος.
Είσαι αυθάδης και προκλητικός κύριε."
Το κλείσιμο του κειμένου του, εδώ από την εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς
Ευχαριστούμε Σωκράτη. Τα είπες όλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου