Σήμερα είναι απεργία. Ποιος θα το φανταζόταν, 130 χρόνια μετά
από την πρώτη επίσημη απεργία στην Ελλάδα (το 1888 για την ακρίβεια), ότι θα
χρειαζόταν να ξανα-υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην απεργία… Ειδικά όταν το σύνθημα
της φωτογραφίας-αρχείου που συνοδεύει το κείμενο είναι τόσο μα τόσο, μα τόσο,
επίκαιρο…
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΓΙΑΣ
Και γιατί τα γράφω αυτά; Γιατί πληθαίνουν -δυστυχώς- οι φωνές
των νέων εργαζόμενων (ή απασχολούμενων, όπως τους κατάντησαν κυβερνήσεις και μεγαλοσυνδικαλιστάδες)
που αναρωτιούνται «και γιατί να απεργήσω;»…
Σε αυτά τα παιδιά, που δικαίως αναρωτιούνται θέλω να απαντήσω
μέσω του ΔΩΡΙΣ Radical σήμερα. Σε αυτούς τους νέους των -μετά βίας-
470 ευρώ, σε αυτούς που είναι μαύροι, ανασφάλιστοι, ωρομίσθιοι, που δουλεύουν
με ημερήσιες συμβάσεις και δεν ξέρουν αν την επομένη θα είναι «απαραίτητοι»…
Ναι θα τους πω έχετε δίκιο. Έχετε -για την ακρίβεια- μεγάλο
μέρος δίκιου που κράζετε τα σωματεία με τη μορφή που έχουν σήμερα. Έχετε δίκιο ότι
η ιστορική ΓΣΕΕ των αγώνων, σας αφήνει ακάλυπτους. Έχετε δίκιο να φωνάξετε ότι
ο ισχυρός συνδικαλιστικός πυρήνας του Δημοσίου, ουδέποτε ενδιαφέρθηκε για τον
ασθενικό ιδιωτικό τομέα που τον άφηνε βορά στις ορέξεις κάθε εργοδότη. Έχετε
δίκιο να «φτύνετε στα μούτρα» τη γενιά που κυβερνάει σήμερα, που από το 80 και
μετά μετέτρεψε τους εργατικούς αγώνες σε «κομματικά τσιφλίκια» της λογικής του «όλοι
μαζί θα τα φάμε»… Έχετε δίκιο να αναρωτιέστε που είναι σήμερα (και που θα είναι
τη Δευτέρα που θα μας πάρουν το σκαλπ στη Βουλή των προσκυνημένων) οι
μεγαλοσυνδικαλιστές βουλευτές.
Όμως δεν απεργούμε για αυτούς. Δεν απεργούμε για την διατήρηση
των δικαιωμάτων μιας μερίδας. Μπορούμε ακόμη να αντισταθούμε στο κυβερνητικό
κόλπο του «κοινωνικού αυτοματισμού» που παγίως ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις μας καθυποτάζουν.
Το γεγονός ότι οι κομματικοί στρατοί των συνδικαλιστών σπίλωσαν την έννοια του «συνδικαλίζεσθαι»
δεν ακυρώνει τη σημασία της συμμετοχής στο Σωματείο. Και αυτό αποδεικνύεται
καθημερινά στις δικές σας σχέσεις εργασίας: τις μαύρες, ανασφάλιστες,
επισφαλείς και με φόβο… όπως ακριβώς 130 χρόνια πριν. Στην πρώτη απεργία που
έγινε σε αυτή τη χώρα…
Γιατί να απεργήσετε/απεργήσουμε όμως;
- Απεργήστε για το αίμα των καπνεργατών της δεκαετίας του ’30 και για τον Μάη του 36 στη Θεσσαλονίκη
- Απεργήστε για να ξαναδυναμώνσουν τα εργοστασιακά σωματεία του ‘70
- Απεργήστε γιατί δεν γουστάρετε τα εργοδοτικά σωματεία που σας πλασάρουν οι εργοδότες σας
- Απεργήστε για τους «μάρτυρες» του θρυλικού αγγλικού Tolpuddle που τους… εξόρισαν στην Αυστραλία επειδή τόλμησαν να απεργήσουν και επέστρεψαν μετά ως ήρωες της εργατικής τάξης
Απεργήστε για να έχετε δικαίωμα στο μέλλον σας…
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή