Συνεντεύξεις Radically_ Οι επαγγελματίες αλιείς της Δωρίδας οδηγούνται στην εξαφάνιση…

Περίπου 15.000 μετρούν τα μικρά αλιευτικά σκάφη των παραδοσιακών Ελλήνων παράκτιων αλιέων, σε όλη την επικράτεια, σε ένα από τα παραδοσιακότερα ελληνικά επαγγέλματα, που αυτή τη στιγμή λόγω της Ευρωπαϊκής Πολιτικής για την αλιεία, την έλλειψη ολοκληρωμένου εθνικού σχεδιασμού, αλλά και την υπεραλίευση, κινδυνεύουν με αφανισμό.

Στην παραλιακή ζώνη της Δωρίδας, δραστηριοποιούνται περίπου 60 επαγγελματίες παράκτιοι αλιείς. Το ΔΩΡΙΣ Radical μίλησε με τον Θοδωρή Βαβάτσικο, επαγγελματία ψαρά και γραμματέα του Επαγγελματικού Συλλόγου Αλιέων Δωρίδας, ο οποίος μας περιέγραψε τα προβλήματα της καθημερινότητας, αλλά και την παντελή έλλειψη κρατικής στήριξης προς τον κλάδο.

Δ.R. Ποιά είναι τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η παράκτια αλιεία;

Θ.Β. Το βασικό πρόβλημα, που αντιμετωπίζουν όλοι οι ψαράδες ανά την Ελλάδα, αλλά και εμείς ειδικότερα εδώ στη Δωρίδα, είναι η έλλειψη αλιευμάτων, ένα φαινόμενο που οφείλεται σε πολλούς λόγους, όπως η ρυπανση, η υπεραλιεύση και η ζημιά που προκαλείται από την λειτουργία των μηχανότρατων. Αυτές είναι που προκαλούν το φαινόμενο της υπερ-αλίευσης και αυτή αποτελεί αλυσιδωτό φαινόμενο που πρέπει να αντιμετωπιστεί όχι μόνο στη θάλασσα, αλλά και στο εμπόριο.

Δ.R. Πώς δηλαδή μπορεί να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο καθολικά;

Θ.Β. Στο σημείο που βρισκόμαστε εμείς γεωγραφικά, είναι κλειστός κόλπος και έχει τα χαρακτηριστικά της λιμνοθάλασσας. Αν δεν αφεθεί ο γόνος να αναπτυχθεί, δεν θα υπάρχει τροφή για το ψάρι ώστε να μπει στον κόλπο και να τραφεί. Αν επισκεφθεί κανείς τα παραλιακά εστιατόρια στην περιοχή μας –και όχι μόνον σε αυτήν βέβαια- θα δείτε ότι στο μενού αναγράφεται ότι σερβίρεται γόνος. Πού βρέθηκε αυτός; Πώς αγοράστηκε και από ποιους όταν θεωρητικά αυτό απαγορεύεται; Ποια υπηρεσία ελέγχει αυτού του είδους την αγοραπωλησία και πώς μπορεί να ελεγχθεί ότι δεν δημιουργεί πρόβλημα στο θαλάσσιο περιβάλλον;

Παράλληλα, και σε συνδυασμό με αυτό, στο δήμο μας, έχουμε 60 επαγγελματίες ψαράδες που ελέγχονται για την παραγωγή τους και για την ορθολογική διαχείρισή της από το λιμεναρχείο, και περίπου 500 ερασιτέχνες που δεν ελέγχονται από πουθενά. Αυτοί επιβαρύνουν το πρόβλημα της υπεραλίευσης. Και 3 κιλά ψάρια ημερησίως να βγάζουν, φανταστείτε για τι συνολική ημερήσια ποσότητα μιλάμε.

Δ.R. Τι θα μπορούσε να γίνει για να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα; Ο Επαγγελματικός Σύλλογος έχει προτάσεις;

Θ.Β. Κατ’ αρχάς πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι η θάλασσα δεν είναι ανεξάντλητη. Εάν το φυσικό περιβάλλον δεν το αφήσεις να σου δώσει αυτό που έχει, εάν την πιέσεις κάποια στιγμή θα κορεστεί.  Όσον αφορά στο τι θα μπορούσε να γίνει, έχω προσωπικά καταθέσει προτάσεις και στον Σύλλογο, με κύρια αυτών να συνεισφέρουμε και εμείς ως επαγγελματίες στην αντιμετώπιση της υπεραλίευσης στον Κορινθιακό, επεκτείνοντας  χρονικά την απαγόρευση στα παραγάδια που μπαίνει από το νόμο για το μήνα Μάιο. Δηλαδή, να ισχύει η απαγόρευση τόσο για τους ερασιτέχνες κάποιες ημέρες τις εβδομάδας και για εμάς τους επαγγελματίες κάποιες άλλες ημέρες και να τραβηχτεί η περίοδος απαγόρευσης και λίγο μετά, καθώς το κλίμα έχει αλλάξει και δεν ισχύει ακριβώς αυτή η περίοδος αναπαραγωγής των ψαριών.

Δ.R. Ο Επαγγελματικός Σύλλογος Αλιέων έχει αυξημένες αρμοδιότητες για να αντιμετωπίσει τα παραπάνω ζητήματα;

Θ.Β. Όχι. Σαφώς όχι. Δεν έχει την λογική συνδικαλιστικού οργάνου ο Σύλλογος. Άλλωστε είναι εμφανές ότι τα τελευταία χρόνια η πολιτεία, μεθοδευμένα προσπαθεί να αφαιρέσει αρμοδιότητες από τους επαγγελματικούς συλλόγους, σε σημείο που να οδηγεί τους επαγγελματίες ψαράδες σε αφανισμό. Για παράδειγμα, και ενώ μας ζητούν συχνότερη ανανέωση αδειών γιατί θέλουν να ελέγξουν τον επαγγελματικό πληθυσμό μας, τα χαρτιά της επιθεώρησης αυτής –κάθε 2 χρόνια- δεν τα χορηγεί πια ο Σύλλογος –όπως παγίως γινόταν. Αναλαμβάνει το λιμεναρχείο πλέον να εκδώσει αυτές τις άδειες, που μάλιστα απλοποιούνται ως ‘πιστοποιητικά’ και ίσως στο μέλλον αποδειχθεί ότι δεν θα έχουν καμία ισχύ. Είναι ξεκάθαρη η προσπάθεια του κεντρικού κράτους να μειώσει τον πληθυσμό των επαγγελματιών ψαράδων, προς όφελος της μέσης – μεγάλης αλιείας.

Δ.R. Μιας και αναφερθήκατε σε αυτήν. Η ευρωπαϊκή πολιτική Αλιείας που είναι καθαρά υπέρ της μέσης και μεγάλης οργανωμένης αλιείας, χτυπά ξεκάθαρα τα συμφέροντα των μικρών οικογενειακών επιχειρήσεων αλιείας. Το ελληνικό υπουργείο τι στάση κρατά; Ποιό το επίπεδο ενημέρωσης που έχει ο μέσος επαγγελματίας;

Θ.Β. Ακριβώς έτσι είναι. Στην Ευρώπη μάλιστα ότι έχουν πετύχει ως παραχωρήσεις στα νομοσχέδια της Επιτροής Αλιείας, το έχουν πετύχει οι συνάδελφοί μας παράκτιοι ψαράδες με σοβαρούς αγώνες. Εμείς εδώ, ακόμη και σε οργανωμένο επίπεδο Συλλόγων, δεν έχουμε καμία απολύτως ενημέρωση επίσημη από το υπουργείο γιατί το τι γίνεται. Επίσημο υπογεγραμμένο έγγραφο, με το ποιες είναι οι δράσεις για την Αλιεία, δεν έχουμε παραλάβει ποτέ από το υπουργείο. Είναι ξεκάθαρο ότι μας αφήνουν στην άγνοια επίτηδες, μας κόβουν τις άδειες, μας εντείνουν τους ελέγχους, θέλοντας ουσιαστικά να καταργήσουν το επάγγελμα υπέρ της μεγάλης αλιείας. Το ίδιο το κράτος αυτή τη στιγμή σε σπρώχνει να γίνεις παράνομος.

ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ_ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΛΙΕΙΑ-ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

·        Ο ελληνικός επαγγελματικός αλιευτικός στόλος είναι ο πολυπληθέστερος αλιευτικός στόλος στην Ε.Ε.. Αποτελείται από περίπου 16.000 επαγγελματικά αλιευτικά σκάφη, η πλειοψηφία των σκαφών (περίπου 95%), είναι μικρής χωρητικότητας με κινητήρες μικρής ιπποδύναμης τα οποία διαθέτουν στην αλιευτική τους άδεια στατικά κυρίως εργαλεία και διενεργούν πολυειδική και πολυσυλλεκτική αλιεία κατά μήκος της παράκτιας ζώνης.

·        Τα μεγαλύτερα σκάφη διαθέτουν πιο δυναμικά εργαλεία, όπως μηχανότρατες (1,8%) και γρι γρι (1,6%), ή είναι σκάφη που διαθέτουν αγκιστρωτά εργαλεία (παραγάδια και πετονιές) και στοχεύουν σε μεγάλα μεταναστευτικά είδη, όπως για παράδειγμα ο τόνος και ο ξιφίας και δραστηριοποιούνται σε μεγαλύτερες αποστάσεις από την ακτή ή ακόμη και στα διεθνή ύδατα (πέραν των 6 ναυτικών μιλίων).