Ρεπορτάζ Radically_ Τιμολογώντας το νερό λίγο προτού το πουλήσουν;

Την προηγούμενη  εβδομάδα αναρτήθηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης (ΦΕΚ Β 1751/22-05-2017) η Απόφαση της Εθνικής Επιτροπής Υδάτων, με θέμα την "Έγκριση γενικών κανόνων κοστολόγησης και τιμολόγησης υπηρεσιών ύδατος. Επιτέλους, έγραψαν τα αστικά ΜΜΕ «Η θέσπιση γενικών κανόνων θα βάλει σε τάξη τη γενική... αναρχία που επικρατεί σε δημοτικές εταιρείες ύδρευσης, τοπικούς οργανισμούς εγγείων βελτιώσεων και άλλους φορείς στην τιμολόγηση του νερού».

Και κουράσαμε πολύ το μυαλό μας στο  ΔΩΡΙΣ Radical, για το αν αποτελεί θετική εξέλιξη ή όχι –και κυρίως για ποιους- η νέα αυτή πραγματικότητα, που οι κυβερνώντες παρουσίασαν ως «συνταγματική ανάγκη», καθώς έπρεπε η χώρα να εναρμονιστεί με την Κοινοτική Οδηγία – Πλαίσιο 2000/60/ΕΚ γιατί αλλιώς θα πλήρωνε αντίστοιχο ετήσιο πρόστιμο…

Διαβάζοντας αναλυτικά το ΦΕΚ, αποφασίσαμε να σας παρουσιάσουμε μερικές από τις λεπτομέρειές του και θα κρίνετε μόνοι σας ποιους και αν συμφέρει η τιμολόγηση του νερού… Γιατί πάντα υπάρχουν δύο όψεις στο ίδιο νόμισμα (σ.σ. η ανάλυση του ΦΕΚ αποτελεί επεξεργασία του ΔΩΡΙΣ Radical):

·         To ΦΕΚ στηρίζεται στην ευρωπαϊκή Οδηγία-Πλαίσιο, η οποία με τη σειρά της, στηρίζεται πλήρως στην διακήρυξη του Δουβλίνου για το Νερό το 1992, που με τη σειρά της (πάει μακριά η βαλίτσα βλέπετε…) στηριζόταν στις διακηρύξεις Θάτσερ του 1989 και οι οποίες ενώ μιλούσαν για «ανάγκη τιμολόγησης του νερού ως κίνητρο ενθάρρυνσης της βιώσιμης χρήσης του»… οδήγησε στην ιδιωτικοποίηση του νερού στην Αγγλία.

·          Η απόφαση αφορά στο νερό ανθρώπινης κατανάλωσης (ύδρευσης) και το νερό για αγροτική χρήση (άρδευσης). Από την απόφαση προκύπτει πως, η επιβάρυνση για τους αγρότες μπορεί να φτάνει και τα 6 ευρώ ανά στρέμμα το χρόνο και αναμένεται να ισχύσει από το 2020. Ειδικά οι βαμβακοκαλλιεργητές με απαιτήσεις σε νερό 550 κυβικά μέτρα ανά στρέμμα, θα επιβαρυνθούν στο μέγιστο, και έπονται η βιομηχανική τομάτα και τα τεύτλα με 520 κυβικά μέτρα ανά στρέμμα. Λιγότερο νερό χρειάζονται οι δενδρώδεις καλλιέργειες (αμυγδαλιά, ροδακινιά, αμπέλια σε ημιορεινές περιοχές), οι απαιτήσεις των οποίων ανέρχονται στα 200 κυβικά μέτρα το στρέμμα και ακολουθούν τα κηπευτικά με 150 κυβικά μέτρα το στρέμμα εξαιτίας της εναλλαγής καλλιεργειών.

·         Το περιβαλλοντικό τέλος που για πρώτη φορά επιβάλλεται, θα περνά μέσα από το Πράσινο Ταμείο,  ώστε να έχει αντισταθμιστικό όφελος για τις τοπικές κοινωνίες (το εν λόγω σημείο ίσως και να αποδειχθεί σημαντικό για τη Δωρίδα και την πάγια διεκδίκησή της για οφέλη από τη χρήση της λίμνης του Μόρνου).

·         Ορίζεται επίσης κόστος του φυσικού πόρου.  Αυτό αφορά στις περιοχές όπου υπάρχει υδατικό έλλειμμα ή αδυναμία κάλυψης των αναγκών λόγω κακής διαχείρισης των υδατικών αποθεμάτων. Ένα ζήτημα που μένει να αποδειχθεί στην πράξη  είναι πως θα αντισταθμίζεται από τις εταιρείες παρόχους (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, Δημοτικές Εταιρίες Ύδρευσης και όχι μόνο) το περιβαλλοντικό τέλος… Θα μετακυλύεται στους πολίτες ή θα περνά από προγράμματα ΕΚΕ (και ούτε γάτα ούτε ζημιά;)…

·         Και η απάντηση δίνεται εμμέσως λίγο παρακάτω καθώς αναγράφεται «Το ύψος των τελών που αντιστοιχεί στην υψηλότερη κλίμακα κατανάλωσης ορίζεται σε επίπεδα που αποθαρρύνουν την υπερβολική κατανάλωση. Σε κάθε περίπτωση, πιθανά κενά ανάκτησης κόστους που θα προκύψουν θα καλύπτονται από τους υπόλοιπους χρήστες ύδατος του παρόχου». Με μια πρώτη ανάγνωση θα κατανοούσε και ο πιο ανίδεος ότι εάν η ΕΥΔΑΠ ή η ΕΥΑΘ «δεν βγαίνουν» οικονομικά, ως εισηγμένες στο Χ.Α. εταιρίες τι θα έκαναν; Θα καλούσαν όλους εμάς, τους χρήστες να επωμιστούμε το κόστος συντήρησης των δικτύων (συν τοις άλλοις)….

·         Έρχεται εδώ ο «περιβαλλοντικά και κοινωνικά  ευαίσθητος» υφυπουργός Περιβάλλοντος να μας εξηγήσει  (με σχετικό δελτίο τύπου που εξέδωσε μαζί με το ΦΕΚ, πως  «η τιμολογιακή πολιτική προβλέπει ειδικές ρυθμίσεις που απαγορεύουν τις αυξήσεις στην τιμή του πόσιμου νερού άνω του συντελεστή του ΑΕΠ».

·         Και κάπου εκεί αρχίζουν και μας μπαίνουν ψύλλοι στ’ αυτιά… Δηλαδή, από τη μία η Οδηγία-Πλαίσιο και το «ευαίσθητο» υπουργείο μας, μας ενημερώνει ότι δεν θα μας αυξήσει το νερό, αλλά θα υποχρεώνει λέει τους παρόχους να είναι μακροχρόνια βιώσιμοι… Ε! δεν βγαίνει ο λογαριασμός… Και κάπου εκεί εμείς οι «συνομωσιολόγοι» υποψιαζόμαστε ότι πολύ εύκολα, και όπως έχει  πολλάκις γίνει με άλλους δημόσιους παρόχους (βλέπε Γαλλία και Ην. Βασίλειο) το επόμενο «επεισόδιο» θα είναι η… εξ’ αναγκασμού για τη βιωσιμότητά τους,  ιδιωτικοποίηση των δημοτικών εταιρειών ύδρευσης, αφού λόγω της εκ μέρους τους προσπάθειας απορρόφησης ενός τέτοιου αυξημένου κόστους λειτουργίας (επιβαρυνόμενες δηλαδή με το κόστος συντήρησης των δικτύων που δεν θα μεταφέρουν στους καταναλωτές για πολιτικούς λόγους) θα καθίστανται ζημιογόνες κι επομένως υποψήφιες για ιδιωτικοποίηση.

Σας φαντάζει παρακινδυνευμένο και συνομωσιολογικό; Απλά κρατήστε το στο μυαλό σας, γιατί πολύ φοβούμαστε ότι δεν θα αργήσουμε και πολύ να επαληθευτούμε…