ΓΝΩΜΗ Radically_ Κι όμως υπάρχει ελπίδα…

«Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά», αυτοί ακριβώς οι στίχοι δίνουν μια αρμονία… αντίφασης, συνάμα όμως περιγράφουν και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή η πατρίδα μας και ο λαός της.

Πλησιάζοντας σε λίγο καιρό στο κλείσιμο της 7ης χρονιάς των μνημονίων η κατάσταση στη δοκιμαζόμενη κοινωνία των "αυτόματων δημοσιονομικών προσαρμογών" δεν είναι απλά δύσκολη, είναι τραγική...Η αποφράδα ημερομηνία της 23ης Απριλίου του 2010, όταν σφραγίστηκε με φόντο το πανέμορφο Καστελόριζο και με διάγγελμα τύπου "απαγγελίας" η απόφαση κάποιων, κάπου αλλού, για το μέλλον μας, έβαλε την χώρα και το λαό της σε μια μεγάλη περιπέτεια.....

Στην καθημερινότητα μας μπήκε με τον πιο βίαιο τρόπο ένα νέο λεξιλόγιο που μιλούσε με αριθμούς και συμπεριφερόταν με αριθμούς....και ενώ τα πρώτα χρόνια υπήρξε μια ενστικτώδης και ταυτόχρονα ακηδεμόνευτη λαϊκή αντίδραση που εκφράστηκε με μεγάλες διαδηλώσεις με αποκορύφωμα το κίνημα των Πλατειών, η συνέχεια δεν ήταν η αναμενόμενη.

Υπήρξε λοιπόν μια αυθόρμητη συσπείρωση απλών ανθρώπων γύρω από τον Σύριζα, ανθρώπων που αγκάλιασαν το εγχείρημα χωρίς να διακατέχονται από τα ιδεολογικά πρότυπα κάποιας "πανεπιστημιακής" αριστεράς, αλλά με αυτοδημιούργητη και ταυτόχρονα ακατέργαστη ριζοσπαστικότητα…Όλη αυτή η αυθόρμητη, λαϊκή κίνηση λοιπόν ζητούσε, απαιτούσε σχεδόν κάτι που έμοιαζε πολύ "απλό"....Δημοκρατία......Η συνέχεια γνωστή.....βίαιη προσαρμογή στην πραγματικότητα μιας ακόμα συνθηκολόγησης που αυτή τη φορά όμως είχε άλλα χαρακτηριστικά με πιο βασικό την απογοήτευση....

Η δημιουργία ψευδαισθήσεων από πλευράς Σύριζα, ότι η αντιμετώπιση της επίθεσης που δεχόταν η χώρα εν καιρώ ειρήνης, είναι εφικτή μόνο εντός των συστημικών οργάνων και ευρωπαϊκών οργανισμών, ήταν αυτή που έφερε τη μεγάλη ήττα της μετάλλαξης του ΟΧΙ και την απογοήτευση του λαού. Γνωστά, χιλιογραμμένα πράγματα....Σήμερα όμως τι; Υπάρχει ελπίδα; Δύσκολη απάντηση.....

Εξερευνώντας τι καταστροφικό συμβαίνει στην κοινωνία αλλά και τι παράλληλα δημιουργικό συμβαίνει, ίσως τελικά και να υπάρχει ελπίδα...Ας προσπαθήσουμε μέσα από τις αντιθέσεις που δημιουργούν τα δίπολα καταστροφής- δημιουργίας, απογοήτευσης- αισιοδοξίας, οργής- ηρεμίας να κατανοήσουμε πρώτα απ' όλα τι γίνεται μέσα μας που μας δημιουργεί όλα τα παραπάνω αρνητικά συναισθήματα και πως αυτά τα ίδια μας ωθούν στα θετικά.

Καταγράφοντας ο καθένας μας και η καθεμιά την καθημερινή επαφή με όλα εκείνα που άφησε και αφήνει η μνημονιακή λαίλαπα γύρω μας σε ατομικό καταρχήν επίπεδο, με τις αποφάσεις των ξένων δυναστών και τις επικυρώσεις από το νεοκατοχικό Κοινοβούλιο (φτώχεια, ανεργία, ανασφάλεια, αυτοκτονίες) με το τελευταίο σε αυτά τα χρόνια να αριθμεί το μέγεθος μιας… πόλης και σε συλλογικό επίπεδο την κατ’ αρχάς απώλεια ακόμα και της ελλιπούς εθνικής κυριαρχίας (ξεπούλημα δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας) υπάρχει μια διαφαινόμενη αποστροφή του κόσμου συλλήβδην προς όλο το παλιό αλλά και νέο πολιτικό προσωπικό για διαφορετικούς λόγους.

Γι' αυτούς που διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται την ατομική μας παράδοση και τη συλλογική της χώρας αλλά και αυτούς -και αναφέρομαι στην καθεστωτική «αριστερά»- που δεν μπόρεσαν και το χειρότερο δε μπορούν να δώσουν μια διέξοδο, μια άλλη πορεία αφού και η ίδια –η καθεστωτική «αριστερά»-  ίσως δεν θέλει να ξεπεράσει τις εμμονές της δικής της αλήθειας.

Και κάπου εδώ ξεκινάει η θετική πλευρά, γεννιέται μέσα από όλο τον παραπάνω αρνητισμό, σαν παιδί του, η ελπίδα....Κόσμος που πλέον χωρίς να το βροντοφωνάζει, χωρίς να συμμετέχει στα συνηθισμένα "αγωνιστικά" καλέσματα των κομματικών επιτελείων, αδιαφορώντας σε κάθε τι που έχει κομματική απόχρωση, φτιάχνει μόνος του συλλογικότητες, κινήματα, δημιουργεί τον δικό του "δωρεάν" πολιτισμό....Κοιτάζει γύρω του, και κρατώντας το μέτωπο ψηλά, απλώνει το χέρι του, δίνει τη ψυχή του και δε ζητά ανταλλάγματα αρκεί να μην τον καθοδηγήσει κάποιος "πεφωτισμένος"....Το παράδειγμα των εργατών της ΒΙΟΜΕ ίσως και να είναι μια αρχή (είναι τουλάχιστον ένα «ζωντανό» παράδειγμα)....σίγουρα σε όλο αυτό τον πανελλαδικό οργασμό διεργασιών της κοινωνίας με την παράλληλη αποστασιοποίηση της από το διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό, αυτό που λείπει προς το παρόν είναι η συνάντηση όλων αυτών των ανθρώπων....και σε αυτό όμως είμαι σίγουρος ότι και αυτό η ίδια η κοινωνία θα βρει αυτή από μόνη της τα πεδία συνάντησης......

Να σταματήσουμε αυτό το "σεργιάνι" του θανάτου στη δοκιμαζόμενη χώρα μας να κόψουμε το συρματόπλεγμα που περιβάλλει την ελπίδα, με τα χέρια μας. Ναι με τα χέρια μας και ας ματώσουν......

Γιάννης Κούγιας