Συνεντεύξεις Radically_ Ν. Μωραΐτης ΚΚΕ (βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας) «Μπορούμε να μιλάμε στην Ελλάδα για Παραγωγική Ανασυγκρότηση μόνο με Δημόσιο Αγροτικό Φορέα»

Διευρύνοντας τους ορίζοντές μας λίγο πιο... μακριά από τη Δωρίδα και τον ευρύτερο νομό Φωκίδας, το blog μας θα αναζητήσει – όπως σας υποσχεθήκαμε- τα όρια, τα οράματα, τις προοπτικές της ελληνικής Αριστεράς... Πρώτη συνέντευξη του β’ κύκλου του ΔΩΡΙΣ Radical, το ΚΚΕ. Συναντήσαμε στα γραφεία του Κόμματος στο ελληνικό Κοινοβούλιο, τον επί 11 χρόνια βουλευτή του κόμματος, με περγαμηνές στα ζητήματα αγροτικής πολιτικής, κ. Νίκο Μωραΐτη, βουλευτή της γειτονικής μας Αιτωλοακαρνανίας.

Μας μίλησε για την Ιταλία και το Δημοψήφισμα (τον συναντήσαμε άλλωστε μόλις μια ημέρα μετά), κατέκρινε τις ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ στην υποστολή του λαϊκού κινήματος, ανέλυσε ζητήματα Αγροτικής Πολιτικής και Παραγωγικής Ανασυγκρότησης -που είναι άλλωστε και το αντικείμενό του- ανέλυσε τους φόβους του ΚΚΕ για γεωστρατηγική ανάφλεξη στην περιοχή και έτεινε χείρα συνεργασίας προς τον κόσμο που θεωρεί ότι οι ελπίδες του προδόθηκαν, αλλά θέλει να παραμείνει ενεργός.

 ·         Σας συναντάμε μια ημέρα μετά το Δημοψήφισμα στην Ιταλία, όπου ο κόσμος είπε ένα ακόμη μεγάλο «ΟΧΙ» αλλά παράλληλα δείχνει να στρέφεται σε ακραίες πολιτικές φωνές. Δώστε μας το σχόλιό σας…

Ν.Μ. Οι εξελίξεις αυτές, είναι σχεδόν αναμενόμενες, καθώς σε πολλές χώρες της Ευρώπης επιβάλλονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι ίδιες καπιταλιστικές πολιτικές που ισχύουν και εδώ. Ως απόρροια αυτών των πολιτικών, μπαίνουν θέματα αμφισβητήσεων του ίδιου του συστήματος, και εκφράζονται πολλές φορές πολιτικά με την άνοδο ακραίων φωνών, όπως τώρα στην Ιταλία. Αυτό που πρέπει να δούμε πολύ σοβαρά είναι η αντίδραση του κόσμου προς αντιδραστικά στοιχεία και πολιτικές διεξόδους. Στην Ιταλία δε, που είναι μεταλλαγμένα τα κομμουνιστικά κόμματα, και λειτουργούν σε μια κατεύθυνση που δεν δίνει διέξοδο στο λαό, τα πράγματα πρέπει να ιδωθούν σοβαρά.

·         Εσείς που αποδίδεται αυτή τη στροφή του κόσμου σε αντιδραστικές πολιτικές φωνές ή ακόμη και στην ακροδεξιά;

Ν.Μ Κοιτάξτε να δείτε. Μετά από τόσες δεκαετίες με κυβερνήσεις συνεργασιών, κεντροαριστερές ή κεντροδεξιές ή αυτό το απίθανο μόρφωμα της σοσιαλδημοκρατίας, ο κόσμος βλέπει ότι δεν υπάρχει επίλυση των καθημερινών του προβλημάτων. Θέλει λοιπόν και να στείλει μηνύματα και να τιμωρήσει και στρέφεται στην ακροδεξιά, θεωρώντας ότι με βάση το λαϊκίστικο λόγο της, θα βοηθήσει στην καθημερινότητα, ενώ τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Ίσα ίσα που η ακροδεξιά θα χτυπήσει ακόμη πιο ξεκάθαρα τις λαϊκές κατακτήσεις και δικαιώματα. Εδώ, για να γυρίσει αυτή η εντύπωση, πρέπει να παίξει το ρόλο του το εργατικό κίνημα, εξηγώντας στη λαϊκή οικογένεια τι σημαίνει ακροδεξιά.

Πρέπει να εξηγήσουμε στον κόσμο και εμείς στη χώρα μας, ότι οι ακροδεξιές λύσεις τύπου Χρυσής Αυγής είναι τα «μαντρόσκυλα» του συστήματος που από τη μια χύνουν ρατσιστικό δηλητήριο για τους μετανάστες που είναι και αυτοί λαϊκοί άνθρωποι και από την άλλη στήνουν δουλεμπορικά για να δουλεύουν υποτίθεται μόνον Έλληνες, αλλά με ελαστικές σχέσεις εργασίας που θέλουν τα αφεντικά και μισθούς πείνας που προωθούν οι κραταιές πολιτικές.

Όταν η φτώχεια παίρνει ακραίες διαστάσεις, επικρατούν δυστυχώς τέτοιες λαϊκίστικεςαντιλήψεις. Και το ίδιο το σύστημα θέλει να καναλιζάρει τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε τέτοιες πολιτικές, γιατί απλά δεν στρέφονται εναντίον του. Η Χ.Α. έχει κάνει μια σειρά παρεμβάσεις – ερωτήσεις στη Βουλή υπέρ της διατήρησης των προνομίων του μεγάλου κεφαλαίου στα χρόνια της κρίσης. Μιλά παραπλανητικά για αγροτική πολιτική και ενίσχυση φτωχών νομών, όπως ο δικός σας, χωρίς να στρέφεται κατά της πολιτικής της ΕΕ και κατηγορεί τις αστικές κυβερνήσεις για ελλιπείς διαπραγματεύσεις. Αυτό είναι το πρόβλημα; Είναι πρόβλημα διαπραγμάτευσης της εκάστοτε κυβέρνησης, η αποβιομηχάνιση και η από-αγροτοποίηση της χώρας ή πρόβλημα λειτουργίας αυτού του συστήματος όπως το γνωρίζουμε;

Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αποδυναμώνουμε τον ακροδεξιό λόγο. Να αναδείξουμε τα προβλήματα που δημιουργούν τις προσφυγικές ροές – να αναδείξουμε τις αιτίες, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους με τις τεράστιες ευθύνες της χώρας μας, με τις συμφωνίες που κάνει με Τουρκία, με τις παραχωρήσεις στο ΝΑΤΟ κ.λπ.

·         Μπορούν οι πρόσφυγες-μετανάστες να ενσωματωθούν στις τοπικές κοινωνίες –στον παραγωγικό ιστό της χώρας;

Ν.Μ Εμείς λέμε ΝΑΙ, αλλά όχι με το μείγμα πολιτικής που ισχύει στη χώρα μας σήμερα και σίγουρα όχι με τέτοια ποσοστά που αγγίζει η ανεργία. Δεν μπορείς σε μια ήδη τεράστια στρατιά ανέργων να προσθέσεις και μια στρατιά εξαθλιωμένων σε μια χώρα που δεν παράγει, αλλά της επιβάλλεται από το ευρω-διευθυντήριο μόνο να καταναλώνει. Εδώ δεν έχουμε εξασφαλίσει στους ανθρώπους αυτούς ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, εδώ δεν εμβολιάσαμε τα παιδιά τους για να μπορούν να πάνε άφοβα στα σχολειά μας, πώς θα τους εντάξουμε στην κοινωνία;

  

·         H χώρα διάγει μια από τις πιο μακρόχρονες περιόδους κρίσης της, που ξεκίνησε ως οικονομική και κρίση χρέους και έχει επηρεάσει όλα τα πεδία της κοινωνικής – πολιτικής ζωής. Ποια μπορεί να είναι η απάντηση στα αλλεπάλληλα Μνημόνια και όσα αυτά ορίζουν για το μέλλον του τόπου;

Ν.Μ Θέλω εδώ να εξηγήσουμε κάτι βασικό. Η κρίση αυτή είναι κρίση του ίδιου του συστήματος. Είναι βαθιά καπιταλιστική κρίση, η οποία δημιουργείται από την υπερ-συσσώρευση κεφαλαίων. Δεν είναι κρίση του καζινοκαπιταλισμού όπως προσπαθούσε να μας πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι δομική κρίση του συστήματος. Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος δεν είναι κάτι νέο για την Ελλάδα, ακολουθεί κυκλική πορεία και έχει ξανασυμβεί, αλλά σε οικονομίες όπως η δική μας έχει πιο μεγάλη διάρκεια και επιπτώσεις. Βέβαια μια τέτοια κρίση δεν αντιμετωπίζεται με Μνημόνια, που βαθαίνουν ακόμη περισσότερο την κρίση, καθώς ισχύει το παράδοξο να βρισκόμαστε σε μια χώρα, που από τη μία ο κόσμος λιμοκτονεί, τα παιδιά λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία, η ενεργειακή φτώχεια εντείνεται και από την άλλη μεριά έχουμε τεράστιες γεωργικές εκτάσεις ακαλλιέργητες, που θα μπορούσαν να καλύψουν τις διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού και να καταπολεμηθεί εκ των έσω η φτώχεια. Τα κατά κύριο λόγο αστικά κόμματα στη χώρα αυτή τη στιγμή, μιλούν για τις δυνατότητες ανάπτυξης, αλλά δεν κάνουν λόγο για το ποιος ευθύνεται για την υπάρχουσα κατάσταση. Εμείς λέμε ότι μπορούμε να λύσουμε το διατροφικό μας πρόβλημα, αλλά αυτό συνθλίβεται πάνω στις επιταγές του σύγχρονου τρόπου παραγωγής. Το ίδιο το σύστημα έχει φτάσει στα όριά του και δεν μπορεί να διαχειριστεί κάποια ζητήματα. Τα Μνημόνια μετακυλούν τα βάρη της κρίσης στα στρώματα της λαϊκής οικογένειας, χτυπώντας αλύπητα αυτό που ήταν γνωστό ως «κοινωνικό κράτος», την Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια και βεβαίως τα εργατικά δικαιώματα. Τα Μνημόνια δεν τελειώνουν και αυτό πρέπει να καταλάβει ο λαός. Το ένα θα διαδέχεται το άλλο γιατί δημιουργούν φαύλο κύκλο. Δεν είναι ζήτημα διαπραγμάτευσης, καθώς μόλις κλείνει ένας γύρος διαπραγμάτευσης, αμέσως ανοίγει άλλος με ακόμη χειρότερα μέτρα για τον λαό. Ναι ίσως θα μπορούσε να υπάρχει ένας μικρός κύκλος ανάκαμψης αύριο. Αλλά αυτή η ανάπτυξη θα είναι προσωρινή και αναιμική και σίγουρα στο καπιταλιστικό περιβάλλον που θα γίνει, θα φέρει νέο κύκλο κρίσης, καθώς δεν μπορούν να καλυφθούν οι απώλειες που είχαν οι λαϊκές οικογένειας τα χρόνια της κρίσης.

Να κατανοήσουμε ότι θέλουμε μια άλλη πολιτική. Μια πολιτική που θα αναδεικνύει τις παραγωγικές δυνατότητες που έχει η χώρα μας και στο ζήτημα της διατροφικής επάρκειας, αλλά και σε θέματα εξασφάλισης πόρων. Μιλήσαμε πριν για ενεργειακή φτώχεια της λαϊκής οικογένειας, όταν βρισκόμαστε σε μια χώρα με τεράστιο ορυκτό πλούτο, που θα έπρεπε να μας καθιστά ενεργειακά αυτόνομη χώρα, εάν δίναμε έμφαση σε αυτό.

·         Με δεδομένη την συμπόρευση όλων των κραταιών πολιτικών δυνάμεων, στο ίδιο συστημικό κάδρο, που υποτάσσεται στην καπιταλιστική ανάπτυξη και τον Νόμο των Αγορών, με ποια «όπλα» μπορούν να απαντήσουν τα λαϊκά στρώματα σήμερα; Τα κατά τόπους και ανά θέμα «κινήματα» αρκούν; Σε τι μπορούν να μετεξελιχθούν; Με ποιόν τρόπο μπορούν να πολιτικοποιηθούν με δεδομένο ότι ένα μεγάλο μέρος του πλατιού κόσμου που κινητοποιείται δεν δέχεται εύκολα τον πολιτικό λόγο;

Ν.Μ Τα προ της κρίσης χρόνια, που ήταν διεκδικήσιμα χρόνια, ο καπιταλισμός έκανε κάποιες παραχωρήσεις υπό την πίεση του κινήματος. Αν θέλαμε να το σχηματοποιήσουμε θα λέγαμε ότι το λαϊκό κίνημα διεκδίκησε έντονα κάποια δικαιώματα τα χρόνια προ κρίσης και ο καπιταλισμός τα παραχώρησε με το… ένα του χέρι. Κατόπιν ήρθε η κρίση και πήρε τα πάντα πίσω με τα… δύο χέρια. Ο κάθε αγωνιστής, ο κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος πρέπει να κατανοήσει βαθιά ότι εδώ που είμαστε, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι αύριο το πρωί ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια ανάκαμψη, έχει χαθεί πολύ έδαφος. Μπορεί η Υγεία να γυρίσει στην προ κρίσης κατάσταση; Εσείς στην περιοχή σας που έχετε σοβαρά προβλήματα και πρόσφατα στον τομέα της Υγείας αντιλαμβάνεστε ότι όταν τα τοπικά Κέντρα Υγείας έχουν μετατραπεί σε γραφεία συνταγογράφησης και στην πραγματικότητα κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές, όχι από λάθος του ιατρικού προσωπικού, αλλά από τις τραγικές ελλείψεις, είναι αδύνατον να γυρίσουν πίσω. Τα Ειδικά σχολεία της ελληνικής περιφέρειας που δεν λειτουργούν, πώς θα επαναστελεχωθούν; Με εκπαιδευτικούς με ελαστικές σχέσεις απασχόλησης;

Το κίνημα δεν έχει σύνορα, παρόλα αυτά το διάστημα αυτό εμφανίζεται σε πτώση. Ειδικά στη χώρα μας, στην περιφέρεια – επαρχία κυρίως παρατηρούνται πιο έντονα τα σημάδια της απογοήτευσης στον κόσμο, είτε στον αγροτικό χώρο, είτε στον μικρομεσαίο, είτε ακόμη και στον συνδικαλιστικό. Πρέπει να πούμε ότι ειδικά εμείς, θεωρούμε ότι το λεγόμενο συνδικαλιστικό κίνημα, έπαιξε έναν πολύ βρώμικο ρόλο, την Πέμπτη φάλαγγα θα λέγαμε, γιατί χρεοκόπησε στις συνειδήσεις των εργαζομένων τον ίδιο το ρόλο του κινήματος, αναπαράγοντας μια λογική «δεν γίνεται τίποτα», ότι οι αγώνες δεν έχουν αποτέλεσμα. Η σημερινή πραγματικότητα τους ακυρώνει, καθώς αποδεικνύεται περίτρανα ότι αυτά που διαλύονται είναι όσα κατακτήθηκαν μετά από σκληρούς λαϊκούς αγώνες. Πρέπει να πούμε ότι και τα χρόνια της κρίσης, το κίνημα γενικώς δεν υπέστειλε σημαίες. Υπήρχε και υπάρχει και το ΚΚΕ το βλέπει αυτό στις τάξεις του, όχι απαραίτητα σε κοινοβουλευτική δύναμη – εκπροσώπηση, μιας και εμείς δεν μετράμε έτσι την αποδοχή ενός κόμματος και των ιδεών του. Θεωρούμε ότι άγγιζε καρδιές στον κόσμο της βιοπάλης πολύ περισσότερο από τα εκλογικά του ποσοστά. Ακόμη και στις σημερινές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, που ο κόσμος είναι κουρασμένος και απογοητευμένος, όταν το ΠΑΜΕ έχει αξιοπρεπή παρουσία, αυτό αποδεικνύει ότι ο κόσμος εμπιστεύεται και το Κόμμα και τις ταξικές δυνάμεις του. Όσο το κίνημα είναι σε οπισθοχώρηση, είναι δύσκολο να μεταξελιχθεί σε κάτι, σε νέους αγώνες. Ο κόσμος και κυρίως ο κόσμος που μας διαβάζει στην επαρχία, σε νομούς χτυπημένους σκληρά από την κρίση όπως ο νομός Φωκίδας, πρέπει να σκεφτεί, να βγάλει τα συμπεράσματά του από τα μείγματα πολιτικής που εφάρμοσαν οι κεντροδεξιές και οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις και να κατανοήσει ότι οι συνταγές τους είναι δοκιμασμένες.

·         Με την Ελλάδα να έχει μετατραπεί ξεκάθαρα σε «αποικία» όχι μόνο χρέους, ανοίγουν μια σειρά από γεωστρατηγικά ζητήματα που αφήνουν έκθετη την χώρα. Ποια είναι η θέση του ΚΚΕ για αυτά;

Ν.Μ Είναι πολύ επικίνδυνα τα παιχνίδια που παίζει και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ με τα γεωστρατηγικά ζητήματα. Ανησυχούμε πολύ για ό,τι συμβαίνει. Ο γραμματέας του Κόμματος και στη συνάντηση που είχε με τον πρόεδρο της Κύπρου του έθεσε καθαρά το ζήτημα και τους κινδύνους. Η χώρα δυστυχώς περιπλέκεται όλο και περισσότερο στο κουβάρι των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι σκοπό έχουν την αναδιάταξη των μεγάλων συμφερόντων του κεφαλαίου στην περιοχή. Πάνε να αρπάξουν τον πλούτο των κρατών. Οι δρόμοι της Ενέργειας –που περνούν και από την Ελλάδα- είναι κυριολεκτικά βαμμένοι με αίμα και

αυτό δεν φαίνεται να σταματά. Εμείς ιδιαίτερα εδώ, στις σχέσεις μας με την Τουρκία έχουμε ευθύνες για το πως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα. Οι κινήσεις που κάνει ο Ερντογάν, δεν συμφωνούμε ως ΚΚΕ ότι είναι για εσωτερικούς δικούς του συσχετισμούς. Εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σχέδιο και γίνεται υπό την ανοχή αν όχι την παρότρυνση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, καταρρίπτοντας τον μύθο ότι η ΕΕ μιας διασφαλίζει τα σύνορα (και εμάς και της Κύπρου, που όχι μόνο δεν διασφάλισε την οντότητά της, αλλά μπαίνει σε νέες ατραπούς, όσον αφορά στο Κατεχόμενο μέρος της). Δυστυχώς, φαίνεται ότι η Κύπρος οδηγείται σε μια de facto διχοτόμηση. Εμείς μιλάμε πάντα για ένα ενιαίο ανεξάρτητο κράτος, με μια ιθαγένεια, μια εκπροσώπηση στο εξωτερικό και ίσα δικαιώματα για τις κοινότητες.

Η χώρα μας έχει σοβαρές ευθύνες και για το Κυπριακό και για τις χάρες που κάνει στο ΝΑΤΟ, ειδικά με τη βάση της Σούδας ή τα αφηγήματα Καμμένου για νέα βάση στην Κάρπαθο.

Θεωρούμε ότι το ζήτημα που βάζει -τεχνηέντως- ο Ερντογάν για αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάνης είναι εντελώς παράλογο. Προκρίνουμε τον σεβασμό των συνόρων, ακόμη και με τη μορφή που αυτά οριοθετήθηκαν πριν από 100 χρόνια. Το γκριζάρισμα στο Αιγαίο, ακόμη και για νησιά που κατοικούνται, είναι απαράδεκτο και θέλει πολύ προσοχή. Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και ανησυχούμε υπέρμετρα για πιθανά θερμά επεισόδια, όχι μόνο με την Τουρκία, αλλά στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Είναι σαν να υπάρχει βενζίνη στην περιοχή και λείπει ένα σπίρτο για την ανάφλεξη.

Και επειδή μου βάλατε και το ζήτημα του τρόπου με τον οποίο τα κινήματα μπορούν να διεκδικήσουν την αλληλεγγύη και την φιλία των λαών, ναι αυτό είναι δύσκολο με τις παρούσες συνθήκες. Αλλά είτε θα υποταχθείς σε ένα σύστημα που γεννάει πολέμους, προσφυγιά και δυστυχία, είτε θα παλέψεις να το αλλάξεις.

·         Βρισκόμαστε σε ένα νομό που αν και κρύβει μεγάλο πλούτο σε επίπεδο πρωτογενούς παραγωγής, παραμένει τεχνηέντως υποβαθμισμένος και ο αγροτικός – κτηνοτροφικός κόσμος δεν απολαμβάνει όσα θα μπορούσε. Ποιες θα μπορούσαν κατά τη γνώμη σας να είναι κάποιες προτάσεις – διέξοδοι για να επιτευχθεί μια εκ βάθρων παραγωγική ανασυγκρότηση και πόσο αυτό είναι εφικτό στην μνημονιακή πραγματικότητα που ζούμε;

Ν.Μ Σε αγροκτηνοτροφικούς νομούς όπως ο δικός σας και ο δικός μου, είναι εμφανής η αντίφαση του καπιταλισμού: κόσμος να λιμοκτονεί και να είναι χρόνια άνεργος και χωράφια να είναι ακαλλιέργητα. Οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας και του νομού σας είναι τεράστιες. Όμως μια εκ βάθρων παραγωγική ανασυγκρότηση, όπως αναφέρατε σκοντάφτει πάνω στις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σήμερα έχουμε αρνητικό αγροτικό ισοζύγιο. Μια χώρα που μπορούσε να είναι αυτάρκης σε αγροτικά, κτηνοτροφικά προϊόντα, έχει αρνητικό ισοζύγιο. Η πολιτική που ξεκίνησε το 80, με πρόστιμα συνυπευθυνότητας, με πλαφόν σε συγκεκριμένα προϊόντα, με κατευθυνόμενες καλλιέργειες, μετατραπήκαμε σε μια 30ετία σε πλήρως αδόμητη αγροτική χώρα που αντί να εξάγουμε τα δικά μας προϊόντα στις υπόλοιπες αγορές της Ευρώπης, καταναλώνουμε τα δικά τους, που είναι και αμφιβόλου ποιότητας πολλές φορές (θυμηθείτε τα περιστατικά με τις τρελές αγελάδες, τα κοτόπουλα με διοξίνες κ.λπ).

Επειδή όμως δεν φτάνει μόνο ο καταγγελτικός λόγος, πρέπει να πούμε, να εξηγήσουμε στον κόσμο ότι μια παραγωγική ανασυγκρότηση εκ βάθρων, εντάσσεται σε ένα γενικότερα διαφορετικό κεντρικό εθνικό σχεδιασμό, στον οποίο θα αξιοποιούνται οι παραγωγικές  - αγροτικές δυνατότητες της χώρας με κεντρικό σχεδιασμό. Κατ’ αρχάς θα καταπολεμιέται το μεγάλο – υπέρογκο κόστος παραγωγής. Θα δημιουργηθούν παραγωγικοί συνεταιρισμοί, που καμία ομοιότητα δεν θα έχουν με τους σημερινούς, καθώς θα παρεμβαίνουν από την φύτευση του προϊόντος, τη συγκομιδή και τη διακίνηση, με εθελούσια συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτούς τους τομείς. Αλλά θα υπάρχει Κεντρικός Δημόσιος Φορέας Εμπορίου, ο οποίος θα αναλάβει την ευθύνη της συγκέντρωσης και διακίνησης των αγαθών σε λογικές τιμές, προσιτές στη λαϊκή οικογένεια. Ο Δημόσιος Φορέας Αγροτικού τομέα, για τον οποίο κάνει λόγο το ΚΚΕ, θα φροντίζει και τις τιμές των υποβοηθητικών προϊόντων, όπως τα λιπάσματα, αλλά και το αγροτικό πετρέλαιο, τα φυτοφάρμακα που ανεβάζουν κατακόρυφα το κόστος των προϊόντων, καθώς είναι πανάκριβα και μερικές φορές απαγορευτικά για τον μικρό-μέσο αγρότη.

Ένας τέτοιος Δημόσιος Φορέας, και αυτό αφορά και την περιοχή σας, καθώς έχετε πολλές Λίμνες και ποτάμια, θα ήταν υπεύθυνος για την προώθηση εγγυοβελτιωτικών έργων, που είναι απαραίτητα για την «πλούσια» αγροτική παραγωγή. Δεν μπορεί η κάθε κυβέρνηση να πιέζει τους παραγωγούς-αγρότες να μετακινούνται από τις υδρο-ζώνες, και τεράστιες εκτάσεις να μην αρδεύονται. Όλα αυτά αφορούν στην αξιοποίηση των Παραγωγικών Δυνατοτήτων της χώρας. Όλα αυτά όμως γίνονται με γενικότερο Εθνικό Σχέδιο για την Παραγωγή με άξονα πάντα την αυτάρκεια της χώρας και την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών. Με μια τέτοια πολιτική όχι μόνο κρατάς ζωντανή την ύπαιθρο, αλλά αυξάνεις και το αγροτικό ισοζύγιο σε διψήφια νούμερα.

Αντίθετα, η ευρωπαϊκή αγροτική πολιτική των τελευταίων δεκαετιών δεν νοιάζεται για την κρατική αυτάρκεια στο αγροτικό ισοζύγιο κάθε χώρας. Μας έδινε επιδοτήσεις για να κάτσουμε στον καναπέ. Αυτή τη στιγμή μας χρυσώνει το χάπι με διάφορα ευρωπαϊκά προγράμματα για αγρότες και κτηνοτρόφους που μιλούν για κλάστερ (συνεργατικούς σχηματισμούς επιχειρήσεων) και ΣΔΙΤ (έργα με συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού κεφαλαίου), τα οποία όμως τι κάνουν; Ουσιαστικά λειτουργούν προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και εξαφανίζουν δια παντός τη μικρή – μέση – οικογενειακή παραγωγή. Οδηγούν σε συγκεντροποίηση της παραγωγής σε μεγάλες εταιρείες -ακόμη και ξένες, και οδηγούνται εκτός επαγγέλματος οι αγρότες. Δίνονται τώρα λέει, χρηματικές ενισχύεις για «πρασίνισμα» γιατί η μόδα λέει να γίνουμε όλοι green. Τι σημαίνει στην πράξη αυτό; Ότι μας επιδοτούν για να αφήσουμε εκτάσεις ακαλλιέργητες, πράσινες. Μα ποιος μικρομεσαίος αγρότης – παραγωγός – κτηνοτρόφος μπορεί να αφήσει την έκτασή του «πράσινη» για να επιδοτηθεί; Κανείς. Μόνο όποιος έχει μεγάλο κλήρο μπορεί, άρα πετιέται κόσμος εκτός επαγγέλματος. Ξαναγυρνάμε στην εποχή των τσιφλικιών. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες αγρότες έχουν ήδη πεταχτεί εκτός επαγγέλματος, ενώ «τιμωρείται» φορολογικά όποιος κάνει άλλη δουλειά και θέλει να αξιοποιήσει και το οικογενειακό του χωράφι. Έτσι μαζεύεται η γη, η παραγωγή στα χέρια μεγαλο-αγροτών.

Οι αγρότες έχουν ξεκληριστεί και με τα νέα μέτρα από 1/1/2017 με τη σύνδεση της φορολογικής δήλωσης με τις ασφαλιστικές δαπάνες και του ΟΓΑ, θα μείνει ανασφάλιστος όλος ο κλάδος! Ήδη από τα στοιχεία των τοπικών γραφείων ΟΓΑ αποδεικνύεται ότι πάνω από το 50% των αγροτών δεν δύνανται να πληρώσουν το Ταμείο τους. Τώρα που θα καταργηθούν οι κλίμακες στο Ταμείο και θα ενοποιηθούν σε μια εισφορά, θα σημάνει την τελική καταστροφή του κλάδου.

·         Με ποιες ιδέες της Αριστεράς θα μπορούσε να συγκινηθεί ένα ακροατήριο σήμερα, ώστε να αποτελέσει ενεργό υποκείμενο που θα αντιταχθεί πρακτικά στο σύστημα, με σκοπό την ανατροπή του;

Ν.Μ Ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεψε ελπίδες, δημιούργησε ψευδείς προσδοκίες και κοινώς πούλησε φίκια για μεταξωτές κορδέλες. Και τι έχει γίνει όμως τώρα με αυτό; Πάτησε πάνω στα οράματα και τις ελπίδες κάποιου κόσμου ότι θα φέρει κάτι διαφορετικό. Αποδεικνύεται όμως ότι το σύστημα αυτό δεν γιατρεύεται. Το σύστημα αυτό ανατρέπεται. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί διαχειριστές. Το ΚΚΕ πλήρωσε ακριβά με την εκλογική του δύναμη που συρρικνώθηκε την καθαρότητα των θέσεών του. Ήθελαν οι «σύντροφοι» να «λερώσει τα χέρια του και το ΚΚΕ» συμπαρατασόμενο στο όνομα της ενότητας… Αυτή τη στιγμή δικαιωνόμαστε για τη στάση μας. Αντισταθήκαμε και είχαμε χρέος να αντισταθούμε και σεβόμενοι την ιστορία μας. Και έχει κάνει ζημιά στην έννοια της Αριστεράς η σημερινή κυβέρνηση, καπηλεύοντας την ιστορία της που είναι βαμμένη με αίμα. Κανείς δεν είχε το δικαίωμα να καπηλευτεί αυτή την ιστορία, αυτούς τους αγώνες. Αποδείχθηκε αν το θέλετε, ότι το ΚΚΕ είχε δίκιο. Μέσα σε αυτό το σύστημα δεν μπορεί να υπάρχει άλλη πολιτική, δεν μπορεί να μας σώσει η «διαχείριση». Δεν είναι ζήτημα διαπραγμάτευσης και ο ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε πολύ κόσμο που εναπόθεσε τις ελπίδες του σε αυτόν. Εμείς ως ΚΚΕ απευθυνόμαστε ξεκάθαρα σε αυτόν τον κόσμο, θέλουμε να τον βγάλουμε από την απογοήτευση και σαφώς γνωρίζουμε ότι δεν είναι όλοι κομμουνιστές. Αν ήταν θα ήταν μέλη του κόμματος. Ωστόσο, πρέπει να συνεχίσουν να παλεύουν, να περάσουν στην αντεπίθεση της «διαχειριστικής λογικής». Εμείς τείνουμε χείρα φιλίας σε αυτό τον κόσμο να συμπορευθεί με το ταξικό κίνημα, με το ΚΚΕ για έναν σκοπό και ας μην συμφωνούν σε όλα όσα λέμε. Το ΚΚΕ είναι δύναμη εγγύησης και σοβαρότητας. Ένας ριζοσπαστικός κόσμος του σήμερα, προοδευτικοί, αριστεροί άνθρωποι, πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους από την πορεία που έχει ακολουθηθεί και να δουν καθαρά ότι ο μόνος δρόμος είναι αυτός της σύγκρουσης με αυτή την πολιτική, της ρήξης και της ανατροπής της.

Όλες αυτές οι «αριστερές» κατ’ όνομα κυβερνήσεις, ειδικά στη νότια Ευρώπη, ενδύθηκαν το μανδύα του Αριστερού (από τον Ολάντ, τον Ντ’ Αλέμα, τον Ρέντσι, και τον Τσίπρα τελικά) και πέρασαν τα πιο σκληρά, αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα, κοιμίζοντας τη λαϊκή αντίδραση και οργή και μετέτρεψαν τους εαυτούς τους στα καλύτερα εργαλεία του συστήματος. Έβγαλαν όλη τη «βρώμικη δουλειά» και το έγκλημά τους είναι ότι με δόλο αφόπλισαν το λαϊκό κίνημα.